"Αρχή ή τέλος;
Τελικά το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής ψηφίστηκε και από χθες είναι νόμος του κράτους, βάζοντας τέλος στην κυβερνητική αγωνία. Όσοι διαφωνούσαν δεν ήταν σίγουροι, είχαν αμφιβολίες, φοβόντουσαν για το πού θα οδηγήσει, δεν συμφωνούσαν με τη λιτότητα που επιβάλλει, τελικά επείσθησαν! (...) Λίγη σημασία έχει, εκείνο που μετρά πλέον είναι να διαπιστώσει κανείς αν η ψήφος αυτή ανοίγει την πόρτα για τον «ενάρετο δρόμο».
Σύντομα, έως το τέλος του έτους, ενδεχομένως και το φθινόπωρο θα έχει φανεί εάν το Μεσοπρόθεσμο μπορεί να προχωρήσει ή όχι. Εάν τα μέτρα που επιβάλλει εφαρμόζονται. Για παράδειγμα εάν κάθε δεκαήμερο θα γίνεται και από μία αποκρατικοποίηση. Εάν οι πολίτες με τα νέα δεδομένα στην αγορά εργασίας και στους μισθούς θα έχουν τη δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στις καθημερινές πλέον ανάγκες τους.
Οι δανειστές μας και εισηγητές του προγράμματος ενδεχομένως να διακατέχονται από αισθήματα ανακούφισης θεωρώντας ότι «μπήκε το νερό στ' αυλάκι». Είναι βέβαιο όμως ότι τα συναισθήματα αυτά δεν τα συμμερίζονται και όσοι κατοικούν εντός των συνόρων οι οποίοι διαπιστώνουν μια δραματική ανατροπή του βιοτικού τους επιπέδου. Κι αν η θυσία από τους «συνήθεις υπόπτους», τους πάντα συνεπείς σε όλες τις υποχρεώσεις τους πολίτες, συμβάλλει στη σωτηρία της χώρας, έχει καλώς! Όμως κανείς δεν το διασφαλίζει αυτό.
Όταν το φθινόπωρο επιστρέψει η τρόικα, είναι πολύ πιθανόν ότι η «μαύρη τρύπα» του προϋπολογισμού θα έχει μεγαλώσει λόγω της «ασφυξίας» που θα επικρατεί στην αγορά, αφού η κατανάλωση θα έχει πέσει στο ναδίρ, με αποτέλεσμα τα φορολογικά έσοδα να βουλιάζουν, ο ΦΠΑ να μην εισπράττεται και η ρευστότητα να αναζητείται με μεγεθυντικό φακό. Και αν θελήσει κανείς να δει λίγο μακρύτερα θα διαπιστώσει ότι το χρέος, που το 2010 ήταν στο 140% του ΑΕΠ θα βρεθεί το 2015, σύμφωνα με τις υπάρχουσες επίσημες εκτιμήσεις και παρά τα μέτρα, στο 139,5% του ΑΕΠ αν δεν υπάρξει μεγάλη παρέμβαση που να αλλάξει τα δεδομένα.
Μένει λοιπόν να δούμε πώς θα καταγράψει η Ιστορία την 29η Ιουνίου 2011, ως ημέρα σωτηρίας για την Ελλάδα ή ως την αρχή της διαδικασίας ενός προαναγγελθέντος θανάτου".
Σε άλλο άρθρο της "Ναυτεμπορικής", γράφει ο κ. Π.Φ. Κακούρης:
"Ας ξεχάσουμε την ανάπτυξη
Αφόρητες ήταν οι πιέσεις των κοινοτικών για την υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου, με το εκβιαστικό δίλημμα είτε το ψηφίζετε ή δεν σας δίνουμε την 5η δόση και δεν προχωρούμε στο σχέδιο του νέου δανείου για την επιμήκυνση της διάρκειας των ομολόγων.
Μεγάλες ήταν και οι αντιδράσεις εναντίον των μέτρων του Μεσοπρόθεσμου, μέσα και έξω από τη Βουλή. Τελικά ψηφίστηκε και οι συντάκτες του Μεσοπρόθεσμου, δηλαδή στελέχη και πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών και τα στελέχη της τρόικας, θεωρούν (μόνο αυτοί) ότι με το συγκεκριμένο πρόγραμμα η ελληνική οικονομία το 2015 θα έχει βιώσιμο δημόσιο χρέος και βιώσιμη ανάπτυξη.
Τώρα που τέλειωσε η διαδικασία της ψήφισης είναι σκόπιμο να επαναλάβουμε το ερώτημα, αν το Μεσοπρόθεσμο περιέχει έστω και ένα ψήγμα αναπτυξιακής πολιτικής. Οσο καλή πρόθεση και αν έχει κανείς, θα απαντήσει κατηγορηματικά όχι.
Αντίθετα θα βρει πλήθος διατάξεων που στραγγαλίζουν οποιαδήποτε αναπτυξιακή διαδικασία. Πέρα από τη φορολογική επιδρομή δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε φορά που θα παρεκκλίνει το πρόγραμμα από τους στόχους του θα κόβεται το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.
Η κυβέρνηση όφειλε, κατά τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, να απαιτήσει και ένα παράλληλο αναπτυξιακό σχέδιο. Είτε το σχέδιο Μπαρόζο, είτε ένα τύπου Μάρσαλ, αλλά να είναι κάτι συγκεκριμένο και χειροπιαστό. Και μπορούσε να το διαπραγματευτεί.
Τόσο η κυβέρνηση όσο και η τρόικα, με την κατάρτιση αναπτυξιακού σχεδίου, θα επιτύγχαναν κάτι απλό. Να περιορίσουν αισθητά τις όποιες αντιδράσεις, δίνοντας μία μικρή ελπίδα στα νοικοκυριά και τους επιχειρηματίες.
Όμως, επελέγη η αντίθετη οδός, που σκόρπισε απογοήτευση στην κοινωνία και προβληματισμό στους ξένους, πλην των στελεχών της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Απόλυτα επιτυχημένο είναι το σχετικό σχόλιο των «F.T.»: «Είναι σαφές πως η λιτότητα ήταν απαραίτητη στην αρχή του προγράμματος, αλλά τώρα πρέπει να δοθεί έμφαση στη στροφή προς την ανάπτυξη.
Την πρώτη φορά, έκριναν λάθος τις επιπτώσεις του προγράμματος λιτότητας στην ανάπτυξη. Το κάνουν και τώρα. Θα το κάνουν και στο μέλλον. Και αυτό καταστρέφει τις πιθανότητες επιτυχίας για τους Έλληνες».
