"Οργισμένες Πολιτείες της Αμερικής
The New York Times
Στο ετήσιο διάγγελμά τους, οι Αμερικανοί πρόεδροι καταλήγουν συνήθως στο συμπέρασμα ότι «η κατάσταση του έθνους είναι ισχυρή». Φέτος, όμως, θα μπορούσε να προσθέσει κάποιος ότι είναι και οργισμένη. Αυτό άλλωστε ήταν και το βασικό μήνυμα της ομιλίας του Μπαράκ Ομπάμα, την Τετάρτη το βράδυ. «Ολοι μας εξοργιστήκαμε με τα χρήματα που διατέθηκαν για τη διάσωση των τραπεζών», δήλωσε σε ένα σημείο της ομιλίας, εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων. Επιπλέον, όλα δείχνουν ότι η Βουλή είναι θυμωμένη με τη Γερουσία. Επίσης, οι αριστεροί Δημοκρατικοί φαίνεται να μισούν τους μετριοπαθείς Δημοκρατικούς. Οι δε συντηρητικοί Ρεπουμπλικανοί απεχθάνονται τους ριζοσπαστικοποιημένους συντηρητικούς που οργανώνουν τα «πάρτι τσαγιού». Μίσος επικρατεί και ανάμεσα στην ηγεσία του κινήματος του τσαγιού. Και φυσικά, όλοι μαζί μισούν τους τραπεζίτες, εκτός από τους Ρεπουμπλικανούς.
Σπάνια μέχρι σήμερα είχε δει κανείς τον Ομπάμα θυμωμένο. Αυτό όμως αλλάζει τελευταία, γεγονός που φάνηκε και στην πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη που παραχώρησε στο τηλεοπτικό δίκτυο ABC. Αν μάλιστα δεν μπορεί να συγκρατήσει τα νεύρα του στις ερωτήσεις μιας δημοσιογράφου, φανταστείτε τι θα γίνει σήμερα που συναντάται με την κοινοβουλευτική ομάδα των Ρεπουμπλικανών.
Το περίεργο είναι ότι μερικές φορές ο πρόεδρος παριστάνει ότι όλα όσα συμβαίνουν στην Αμερική τού προκαλούν έκπληξη. «Η Ουάσιγκτον κωλυσιεργεί εδώ και δεκαετίες», παραπονέθηκε στην ομιλία του, λες και ο ίδιος δεν ανήκει στο σύστημα της Ουάσιγκτον, αλλά είναι ένας απλός πολίτης από την ενδοχώρα που έφτασε στην πρωτεύουσα για να παραδώσει τα αιτήματά του.
Ο πρώτος χρόνος του Ομπάμα στην εξουσία άρχισε σε κλίμα ευφορίας. Ο δεύτερος ξεκινά σε ατμόσφαιρα καχυποψίας και οργής. Στη διάρκεια του διαγγέλματος προς το έθνος, οι βουλευτές της κυβερνώσας παράταξης χειροκροτούσαν κάθε φορά που ο πρόεδρος άφηνε αιχμές για τους γερουσιαστές της παράταξής τους. Οι Ρεπουμπλικανοί αρκέστηκαν σε χειρονομίες αποδοκιμασίας και είναι να απορεί κανείς πώς αυτήν τη φορά δεν διέκοψαν τον πρόεδρο για να τον προσβάλουν. Οι συντηρητικοί δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου κουνούσαν το κεφάλι όταν ο πρόεδρος ασκούσε δριμεία κριτική στην πρόσφατη απόφασή τους για τη χρηματοδότηση των προεκλογικών εκστρατειών. Ο δικαστής Τζον Πολ Στίβενς δεν παρευρέθη στην ομιλία και οργιάζουν ήδη οι φήμες πως θα παραιτηθεί. Κύριος οίδε τι έχει να γίνει αν ο Ομπάμα προσπαθήσει να ορίσει αντικαταστάτη του. Οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης προμηνύονται σφοδρές.
Η αλήθεια είναι ότι το κλίμα στην Ουάσιγκτον είναι ιδιαίτερα πολωμένο. Οποτε συνέβαινε αυτό στο παρελθόν, ο μόνος τρόπος για να πετύχουν μεγάλες μεταρρυθμίσεις οι πρόεδροι, ήταν να υιοθετήσουν προτάσεις του αντίπαλου κόμματος. Αυτό έκανε για παράδειγμα ο Μπιλ Κλίντον με την αλλαγή του συστήματος προνοιακών επιδομάτων. Το ίδιο έκανε και ο Τζορτζ Μπους με τη μεταρρύθμιση του συστήματος εκπαίδευσης. Ο Ομπάμα ωστόσο επιμένει ακόμα ότι θα δώσει τον τίμιο αγώνα για την υλοποίηση όσων υποσχέθηκε στην προεκλογική του εκστρατεία. Μάλιστα, διατείνεται ότι προτιμά να είναι ένας καλός πρόεδρος για μία τετραετία, παρά ένας μέτριος πρόεδρος για δύο τετραετίες. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι ουδέποτε στη σύγχρονη ιστορία κατάφερε κάποιος πρόεδρος να αφήσει μεγάλο έργο πίσω του, χωρίς να επανεκλεγεί".
Χθες, ο πρόεδρος Ομπάμα έκανε και μια άλλη δήλωση, που αφορά στο εκπαιδευτικό σύστημα των Η.Π.Α.: "No One Should Go Broke Because They Chose to Go to College".
Τα ερωτήματα δεν έχουν τελειωμό: Τί σημαίνει κωλυσιεργία; Τί είναι δικαιοσύνη; Δικαιοσύνη για ποιούς; Είναι η χρηματική ευστάθεια συνώνυμη της τραπεζικής ευστάθειας; Τί είναι εκπαίδευση; Είναι η εκπαίδευση δημόσιο αγαθό; Ποιό το εύρος των δημοσίων αγαθών; Ποιο το κόστος ενός δημοσίου αγαθού και ποιό το κόστος του δημοσίου; Πόθεν έσχε το κράτος τα χρήματα των παροχών; Καταλαβαίνουμε ότι το ζήτημα έγκειται στην κατανομή και διανομή ισχύος. Αυτό που είχε αντιμετωπίσει και η μελιστάλακτη Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων, όταν συνομιλούσε με τον Χάμπτυ Ντάμπτυ (ο οποίος κάθε τρεις και λίγο έδινε νέο αυθαίρετο νόημα στις λέξεις) :
- "Το ζήτημα είναι", είπε η Αλίκη, "αν έχετε το δικαίωμα να κάνετε τις λέξεις να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα".
- "Το ζήτημα είναι", απάντησε ο Χάμπτυ Ντάμπτυ, "ποιός θα είναι το αφεντικό, αυτό είναι όλο".
