Γράφει στο σημερινό της άρθρο ατο "Βήμα" η κ. Κεζά:
"Καλά κάνουν και κλείνουν τους δρόμους οι αγρότες, διαφορετικά κανείς δεν θα γυρνούσε να τους κοιτάξει (πλην της κυρίας Κατερίνας Μπατζελή, που έχει αφιερώσει τη ζωή της στα λιπάσματα και στο θέρος). Αν δεν βγάλουν τα τρακτέρ στην εθνική οδό δεν έχουν καμία πιθανότητα να ασχοληθεί κανείς μαζί τους. Ορισμένοι βλέπουν τους αγροτοσυνδικάλες στις τηλεοράσεις και εξανίστανται. Δεν είναι δημοκρατία αυτή, να μην μπορείς να μετακινηθείς μέσα στην ίδια σου τη χώρα. Επιπλέον, λένε, γινόμαστε ρεζίλι διεθνώς.
Και το χειρότερο; Κινδυνεύει η οικονομία. Με αυτά τα μυαλά το απρόσκοπτο σούρτα φέρτα από νομό σε νομό γίνεται πιο σημαντικό από την επιβίωση του 7% του πληθυσμού. Η εικόνα της Ελλάδας στις ξένες αγορές ενδιαφέρει περισσότερο από τη ζωή των συνανθρώπων μας. Η αφηρημένη έννοια της «οικονομίας» γίνεται άγχος του καθενός. Ξεχνάμε το βασικό: όταν ανθεί η οικονομία, τη χαίρονται εκατό οικογένειες.
Ως κοινωνία έχουμε περιέλθει σε παράξενη αναισθησία, ολωσδιόλου αποδεκτή.
Γίνεται πορεία απολυμένων και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι σταματά η κυκλοφορία. Κλείνουν τα σχολεία και η ανησυχία των γονέων είναι πού θα αφήσουν τα παιδιά όχι ότι ο δάσκαλος δεν τα φέρνει βόλτα με τον ξερό μισθό. Μήπως χρειάζεται και ολίγη αλληλοϋποστήριξη μεταξύ επαγγελματικών ομάδων; Θα ήταν αποτελεσματικό ένα κοινό μέτωπο των καταφρονεμένων, που αποτελούν και την πλειονότητα. Ακούγεται πολύ κουκουεδίστικο αλλά αυτή είναι η αλήθεια: αγρότες, εργάτες, υπάλληλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Τα δύο κυβερνητικά κόμματα εντέχνως επιμερίζουν την οικονομική κρίση σε όλους. Ρίχνουν τώρα το βάρος στους αγρότες, οι οποίοι θεωρητικά κατακρημνίζουν την οικονομία. Στην πραγματικότητα από τον αποκλεισμό των δρόμων βγαίνουν χαμένοι οι λίγοι. Επί παραδείγματι: οι ιδιοκτήτες σουπερμάρκετ δεν θα παραλάβουν τα νωπά προϊόντα. Να μην ξεχνάμε ότι οι μεγαλομπακάληδες αύξησαν τις τιμές τους κατά 300% σε δέκα χρόνια και πληρώνουν τρεις και εξήντα τους υπαλλήλους. Γιατί συμμεριζόμαστε τη δική τους χασούρα αλλά γινόμαστε ανάλγητοι με τους αδυνάτους;
Υπάρχει το επιχείρημα ότι οι αγρότες το παρακάνουν. Κλείνουν τους δρόμους εθιμοτυπικά χωρίς να υπολογίζουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης στην κατάντια τους. Η δική τους ευθύνη μάς ενδιαφέρει λιγότερο από την ευθύνη των κυβερνήσεων. Δεν εφαρμόστηκε ποτέ ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο παρά το γεγονός ότι τέτοια υπάρχουν. Η αγροτική πολιτική ήθελε πάντα να βγάλει τη χρονιά, με όποιο κόστος. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την επόμενη ημέρα, με αποτελέσματα συχνά τραγελαφικά. Ξέρετε τι προέκυψε στις χωματερές του παρελθόντος, εκεί όπου θαβόταν το πλεόνασμα της παραγωγής;
Γίνονται γεωτρήσεις και αντί για νερό αναβλύζει πορτοκαλάδα. Δεν είναι ανέκδοτο, είναι το απτό αποτέλεσμα μιας αγροτικής πολιτικής χωρίς πρόβλεψη για το μέλλον. Είναι απόδειξη συνολικής ανικανότητας ότι εδώ και 30 χρόνια καταγράφονται τα ίδια προβλήματα, χωρίς να επιλύονται.
Οι αγρότες ζητούν μια μάλλον λογική εξασφάλιση του εισοδήματος- αλλιώς θα τα παρατήσουν και θα γίνουν υπάλληλοι στις μεγαλουπόλεις. Δεν μας συμφέρει να ερημώσει η ύπαιθρος".
Και το άρθρο καταλήγει:
"Θα αναγνωρίσουμε μια υπερβολή στις κινητοποιήσεις των αγροτών. Ετσι όμως γίνονται αποτελεσματικές οι διεκδικήσεις: με ικανή δόση τρέλας".
Εχουμε αναφέρει αρκετές φορές ότι η ανάπτυξη (για παράδειγμα, η αύξηση του ΑΕΠ) και η αποτελεσματικότητα (π.χ., σημείο επί της Καμπύλης Παραγωγικών Δυνατοτήτων) σε καμμία περίπτωση δεν εγγυάται την ισότητα. Καταλαβαίνω ότι, όταν κάποιος πένεται και πιστεύει ότι θα συνεχίσει να δυστυχεί, τότε θα αναζητήσει την ισότητα όλων στην απόγνωση. Ακόμη περισσότερο, είναι ίδιο των αξιών της εποχής η αναζήτηση της προσωπικής ευμάρειας ή της διασφάλισης των ατομικών κεκτημένων, ειδικά σε καιρούς κρίσης (όπως έγραφε ο Σεφέρης "ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο, άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν~ σαν έρθει ο Θέρος προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι"). Πολλές φορές η διαμαρτυρία (με όποιους τρόπους εκδηλώνεται) δεν είναι παρά μια απαίτηση συνοχής και συναίσθησης. Θα ήθελα, όμως, να θέσω ένα ερώτημα: μήπως το ζητούμενο δεν είναι απλά το δίκαιο μοίρασμα μιας πίτας που μικραίνει, αλλά το πώς θα συμβάλλει ο καθένας μας στο να κάνουμε την πίτα μεγαλύτερη;
(*): και πάλι Σαίξπηρ στον τίτλο!
"Καλά κάνουν και κλείνουν τους δρόμους οι αγρότες, διαφορετικά κανείς δεν θα γυρνούσε να τους κοιτάξει (πλην της κυρίας Κατερίνας Μπατζελή, που έχει αφιερώσει τη ζωή της στα λιπάσματα και στο θέρος). Αν δεν βγάλουν τα τρακτέρ στην εθνική οδό δεν έχουν καμία πιθανότητα να ασχοληθεί κανείς μαζί τους. Ορισμένοι βλέπουν τους αγροτοσυνδικάλες στις τηλεοράσεις και εξανίστανται. Δεν είναι δημοκρατία αυτή, να μην μπορείς να μετακινηθείς μέσα στην ίδια σου τη χώρα. Επιπλέον, λένε, γινόμαστε ρεζίλι διεθνώς.
Και το χειρότερο; Κινδυνεύει η οικονομία. Με αυτά τα μυαλά το απρόσκοπτο σούρτα φέρτα από νομό σε νομό γίνεται πιο σημαντικό από την επιβίωση του 7% του πληθυσμού. Η εικόνα της Ελλάδας στις ξένες αγορές ενδιαφέρει περισσότερο από τη ζωή των συνανθρώπων μας. Η αφηρημένη έννοια της «οικονομίας» γίνεται άγχος του καθενός. Ξεχνάμε το βασικό: όταν ανθεί η οικονομία, τη χαίρονται εκατό οικογένειες.
Ως κοινωνία έχουμε περιέλθει σε παράξενη αναισθησία, ολωσδιόλου αποδεκτή.
Γίνεται πορεία απολυμένων και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι ότι σταματά η κυκλοφορία. Κλείνουν τα σχολεία και η ανησυχία των γονέων είναι πού θα αφήσουν τα παιδιά όχι ότι ο δάσκαλος δεν τα φέρνει βόλτα με τον ξερό μισθό. Μήπως χρειάζεται και ολίγη αλληλοϋποστήριξη μεταξύ επαγγελματικών ομάδων; Θα ήταν αποτελεσματικό ένα κοινό μέτωπο των καταφρονεμένων, που αποτελούν και την πλειονότητα. Ακούγεται πολύ κουκουεδίστικο αλλά αυτή είναι η αλήθεια: αγρότες, εργάτες, υπάλληλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Τα δύο κυβερνητικά κόμματα εντέχνως επιμερίζουν την οικονομική κρίση σε όλους. Ρίχνουν τώρα το βάρος στους αγρότες, οι οποίοι θεωρητικά κατακρημνίζουν την οικονομία. Στην πραγματικότητα από τον αποκλεισμό των δρόμων βγαίνουν χαμένοι οι λίγοι. Επί παραδείγματι: οι ιδιοκτήτες σουπερμάρκετ δεν θα παραλάβουν τα νωπά προϊόντα. Να μην ξεχνάμε ότι οι μεγαλομπακάληδες αύξησαν τις τιμές τους κατά 300% σε δέκα χρόνια και πληρώνουν τρεις και εξήντα τους υπαλλήλους. Γιατί συμμεριζόμαστε τη δική τους χασούρα αλλά γινόμαστε ανάλγητοι με τους αδυνάτους;
Υπάρχει το επιχείρημα ότι οι αγρότες το παρακάνουν. Κλείνουν τους δρόμους εθιμοτυπικά χωρίς να υπολογίζουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης στην κατάντια τους. Η δική τους ευθύνη μάς ενδιαφέρει λιγότερο από την ευθύνη των κυβερνήσεων. Δεν εφαρμόστηκε ποτέ ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο παρά το γεγονός ότι τέτοια υπάρχουν. Η αγροτική πολιτική ήθελε πάντα να βγάλει τη χρονιά, με όποιο κόστος. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την επόμενη ημέρα, με αποτελέσματα συχνά τραγελαφικά. Ξέρετε τι προέκυψε στις χωματερές του παρελθόντος, εκεί όπου θαβόταν το πλεόνασμα της παραγωγής;
Γίνονται γεωτρήσεις και αντί για νερό αναβλύζει πορτοκαλάδα. Δεν είναι ανέκδοτο, είναι το απτό αποτέλεσμα μιας αγροτικής πολιτικής χωρίς πρόβλεψη για το μέλλον. Είναι απόδειξη συνολικής ανικανότητας ότι εδώ και 30 χρόνια καταγράφονται τα ίδια προβλήματα, χωρίς να επιλύονται.
Οι αγρότες ζητούν μια μάλλον λογική εξασφάλιση του εισοδήματος- αλλιώς θα τα παρατήσουν και θα γίνουν υπάλληλοι στις μεγαλουπόλεις. Δεν μας συμφέρει να ερημώσει η ύπαιθρος".
Και το άρθρο καταλήγει:
"Θα αναγνωρίσουμε μια υπερβολή στις κινητοποιήσεις των αγροτών. Ετσι όμως γίνονται αποτελεσματικές οι διεκδικήσεις: με ικανή δόση τρέλας".
Εχουμε αναφέρει αρκετές φορές ότι η ανάπτυξη (για παράδειγμα, η αύξηση του ΑΕΠ) και η αποτελεσματικότητα (π.χ., σημείο επί της Καμπύλης Παραγωγικών Δυνατοτήτων) σε καμμία περίπτωση δεν εγγυάται την ισότητα. Καταλαβαίνω ότι, όταν κάποιος πένεται και πιστεύει ότι θα συνεχίσει να δυστυχεί, τότε θα αναζητήσει την ισότητα όλων στην απόγνωση. Ακόμη περισσότερο, είναι ίδιο των αξιών της εποχής η αναζήτηση της προσωπικής ευμάρειας ή της διασφάλισης των ατομικών κεκτημένων, ειδικά σε καιρούς κρίσης (όπως έγραφε ο Σεφέρης "ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο, άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν~ σαν έρθει ο Θέρος προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι"). Πολλές φορές η διαμαρτυρία (με όποιους τρόπους εκδηλώνεται) δεν είναι παρά μια απαίτηση συνοχής και συναίσθησης. Θα ήθελα, όμως, να θέσω ένα ερώτημα: μήπως το ζητούμενο δεν είναι απλά το δίκαιο μοίρασμα μιας πίτας που μικραίνει, αλλά το πώς θα συμβάλλει ο καθένας μας στο να κάνουμε την πίτα μεγαλύτερη;
(*): και πάλι Σαίξπηρ στον τίτλο!
