Πρόκειται για γενική αρχή του marketing: εάν μια επιχείρηση αρχίζει να μην ενδιαφέρεται για κάποιους "μικρούς" πελάτες της, ή όταν νοιώθει ότι είναι "αρκετά μεγάλη για να ασχοληθεί με τους μικρούς" τότε η ίδια η επιχείρηση έχει ξεκινήσει την συρρίκνωσή της και θα πληρώσει -τόσο βραχυπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα- το τίμημα των λανθασμένων επιλογών της (τόσο σε επίπεδο εσόδων και κέρδους -όρα μικροοικονομική ανάλυση!- όσο και στα γενικότερα μεγέθη της).
Πέραν τούτου, οι περισσότερες συμφωνίες, είναι συμφωνίες αρχών. Οταν παραβιάζονται οι αρχές, τότε βλάπτεται το σύνολο των μερών και το κόστος του πλήγματος δύναται να είναι εξ' ίσου επιζήμιο για όλους. (Ο Θουκιδίδης, καταγράφοντας την έξοδο της Λέσβου από την πρώτη Αθηναϊκή Συμμαχία, αναφέρει τις αιτιάσεις των Λεσβίων: «την εμπιστοσύνη που στους άλλους εξασφαλίζει κυρίως η πραγματική φιλία, σ’ εμάς εξασφάλιζε ο φόβος και ήταν ο φόβος, και όχι η φιλία, που μας έκανε να μένουμε στην Συμμαχία». Και συνεχίζει: «Ούτε φιλία ανάμεσα σε ιδιώτες, ούτε συμμαχία μεταξύ πόλεων μπορεί να είναι σταθερή εάν δεν στηρίζεται σε κοινές αντιλήψεις για την εντιμότητα και τις άλλες αξίες της ζωής. Διότι, από τις διαφορές στις αντιλήψεις προέρχονται και οι διαφορές στην δράση». Το αποτέλεσμα ήταν μεν τραγικό για τους Λέσβιους, λόγω των αντιποίνων των Αθηναίων, όμως η διάλυση της Συμμαχίας αποδείχθηκε καταστροφική για την πόλη των Αθηναίων).
Επί του ζητήματος των αρχών και της συνοχής της Ευρωζώνης αναφέρεται και το άρθρο του κ. Καρακούση στο σημερινό (29/1/2010) "Βήμα". Διαβάζουμε:
"Πέρα από τον Τρισέ
Oι κρίσεις συνήθως είναι αποκαλυπτικές. Φανερώνουν προβλήματα, αδυναμίες, παράδοξα, αλλά και τη μεροληψία των ειδικών, όπως και των κανόνων την ανεπάρκεια.
Η χρηματοπιστωτική κρίση, για παράδειγμα, ήλθε ως αποτέλεσμα της κερδοσκοπικής παράνοιας που κατέλαβε τα πιο καλοπληρωμένα στελέχη των μεγαλύτερων τραπεζών και των ισχυρότερων επενδυτικών οίκων του κόσμου.
Το παράδοξο είναι ότι παρά τις συνέπειες, παρά το κόστος που ανέλαβαν χώρες και κυβερνήσεις, ο ίδιος κερδοσκοπικός κύκλος συνεχίζει να ορίζει με τις επιλογές και τις τζογαδόρικες κινήσεις του τον κόσμο.
Είναι δε εξωφρενικό το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις που εξάντλησαν τους φορολογουμένους με τα πακέτα βοήθειας δεν μπορούν ακόμη να επιβάλουν ούτε τους ελάχιστους των κανόνων σε αυτόν τον τόσο προβληματικό κύκλο της απόλυτης σπέκουλας.
Ειδικώς στην Ευρώπη τα πράγματα φαίνεται να έχουν εντελώς ξεφύγει. Ολη η ευρωπαϊκή πολιτική μοιάζει απολύτως υποταγμένη και καθοδηγούμενη από τις δυνάμεις της σπέκουλας και της κερδοσκοπίας. Η πολιτική Ευρώπη είναι εντελώς ανύπαρκτη. Πολιτικά μέτρα δεν συζητούνται στη Γηραιά Ηπειρο, όλα είναι υποταγμένα στον «ζουρλομανδύα» του Μάαστριχτ, ο νομισματικός κανόνας όπως και η αρχή του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού παραμένουν εν ισχύι, παρ΄ ότι τα ελλείμματα καλπάζουν, τα χρέη διογκώνονται και η ανεργία πληγώνει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Το πλέον εξωφρενικό είναι ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η κεντρική τράπεζα όλων των ευρωπαϊκών χωρών, συνεχίζει να ετεροκαθορίζεται από τους οίκους αξιολόγησης, από αυτούς τους ευτελισμένους και μονολιθικούς οργανισμούς που στον καιρό της κρίσης έδιναν πιστοποιητικά ΑΑΑ σε τράπεζες και επενδυτικά σύνολα λίγο προτού πτωχεύσουν. Επιτρέπει ακόμη και σε τούτες τις συνθήκες να ορίζει τη στάση της απέναντι στις χώρες-μέλη της ευρωζώνης από τις αξιολογήσεις αυτών των οργανισμών.
Το χειρότερο είναι ότι η πολιτική Ευρώπη, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ακόμη και η δική μας κυβέρνηση, δεν αντιδρούν, αποδέχονται μοιρολατρικά κανόνες που επιβλήθηκαν σε άλλες εποχές, τότε που οι Γερμανοί νόμιζαν ότι χτίζουν για την υπόλοιπη Ευρώπη τον κανόνα του σκληρού μάρκου.
Αυτή η εποχή έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το διακύβευμα πλέον είναι απείρως μεγαλύτερο από μια πιθανή ελεγχόμενη ελληνική κατάρρευση. Αφορά το πολιτικό στοίχημα της ΟΝΕ, το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα απειλείται και προφανέστατα η λύση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική, μακριά από δόγματα και αγκυλώσεις των τεχνικών της εξουσίας και του χρήματος".
Στο εν λόγω άρθρο τίθενται μια σειρά ζητημάτων όπως το Πρόγραμμα Σταθερότητας, οι γενικοί άξονες της Ενωσης (με τις συμφωνίες του Μάαστριχτ, αλλά και αυτές τις Λισαβόνας), οι εταιρίες αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, τα μέτρα στήριξης των οικονομιών, κ.τ.λ.
Κοινώς, μας περιμένει...πολλή ανάλυση εντός του Τμήματος.
Πέραν τούτου, οι περισσότερες συμφωνίες, είναι συμφωνίες αρχών. Οταν παραβιάζονται οι αρχές, τότε βλάπτεται το σύνολο των μερών και το κόστος του πλήγματος δύναται να είναι εξ' ίσου επιζήμιο για όλους. (Ο Θουκιδίδης, καταγράφοντας την έξοδο της Λέσβου από την πρώτη Αθηναϊκή Συμμαχία, αναφέρει τις αιτιάσεις των Λεσβίων: «την εμπιστοσύνη που στους άλλους εξασφαλίζει κυρίως η πραγματική φιλία, σ’ εμάς εξασφάλιζε ο φόβος και ήταν ο φόβος, και όχι η φιλία, που μας έκανε να μένουμε στην Συμμαχία». Και συνεχίζει: «Ούτε φιλία ανάμεσα σε ιδιώτες, ούτε συμμαχία μεταξύ πόλεων μπορεί να είναι σταθερή εάν δεν στηρίζεται σε κοινές αντιλήψεις για την εντιμότητα και τις άλλες αξίες της ζωής. Διότι, από τις διαφορές στις αντιλήψεις προέρχονται και οι διαφορές στην δράση». Το αποτέλεσμα ήταν μεν τραγικό για τους Λέσβιους, λόγω των αντιποίνων των Αθηναίων, όμως η διάλυση της Συμμαχίας αποδείχθηκε καταστροφική για την πόλη των Αθηναίων).
Επί του ζητήματος των αρχών και της συνοχής της Ευρωζώνης αναφέρεται και το άρθρο του κ. Καρακούση στο σημερινό (29/1/2010) "Βήμα". Διαβάζουμε:
"Πέρα από τον Τρισέ
Oι κρίσεις συνήθως είναι αποκαλυπτικές. Φανερώνουν προβλήματα, αδυναμίες, παράδοξα, αλλά και τη μεροληψία των ειδικών, όπως και των κανόνων την ανεπάρκεια.
Η χρηματοπιστωτική κρίση, για παράδειγμα, ήλθε ως αποτέλεσμα της κερδοσκοπικής παράνοιας που κατέλαβε τα πιο καλοπληρωμένα στελέχη των μεγαλύτερων τραπεζών και των ισχυρότερων επενδυτικών οίκων του κόσμου.
Το παράδοξο είναι ότι παρά τις συνέπειες, παρά το κόστος που ανέλαβαν χώρες και κυβερνήσεις, ο ίδιος κερδοσκοπικός κύκλος συνεχίζει να ορίζει με τις επιλογές και τις τζογαδόρικες κινήσεις του τον κόσμο.
Είναι δε εξωφρενικό το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις που εξάντλησαν τους φορολογουμένους με τα πακέτα βοήθειας δεν μπορούν ακόμη να επιβάλουν ούτε τους ελάχιστους των κανόνων σε αυτόν τον τόσο προβληματικό κύκλο της απόλυτης σπέκουλας.
Ειδικώς στην Ευρώπη τα πράγματα φαίνεται να έχουν εντελώς ξεφύγει. Ολη η ευρωπαϊκή πολιτική μοιάζει απολύτως υποταγμένη και καθοδηγούμενη από τις δυνάμεις της σπέκουλας και της κερδοσκοπίας. Η πολιτική Ευρώπη είναι εντελώς ανύπαρκτη. Πολιτικά μέτρα δεν συζητούνται στη Γηραιά Ηπειρο, όλα είναι υποταγμένα στον «ζουρλομανδύα» του Μάαστριχτ, ο νομισματικός κανόνας όπως και η αρχή του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού παραμένουν εν ισχύι, παρ΄ ότι τα ελλείμματα καλπάζουν, τα χρέη διογκώνονται και η ανεργία πληγώνει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Το πλέον εξωφρενικό είναι ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η κεντρική τράπεζα όλων των ευρωπαϊκών χωρών, συνεχίζει να ετεροκαθορίζεται από τους οίκους αξιολόγησης, από αυτούς τους ευτελισμένους και μονολιθικούς οργανισμούς που στον καιρό της κρίσης έδιναν πιστοποιητικά ΑΑΑ σε τράπεζες και επενδυτικά σύνολα λίγο προτού πτωχεύσουν. Επιτρέπει ακόμη και σε τούτες τις συνθήκες να ορίζει τη στάση της απέναντι στις χώρες-μέλη της ευρωζώνης από τις αξιολογήσεις αυτών των οργανισμών.
Το χειρότερο είναι ότι η πολιτική Ευρώπη, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, ακόμη και η δική μας κυβέρνηση, δεν αντιδρούν, αποδέχονται μοιρολατρικά κανόνες που επιβλήθηκαν σε άλλες εποχές, τότε που οι Γερμανοί νόμιζαν ότι χτίζουν για την υπόλοιπη Ευρώπη τον κανόνα του σκληρού μάρκου.
Αυτή η εποχή έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Το διακύβευμα πλέον είναι απείρως μεγαλύτερο από μια πιθανή ελεγχόμενη ελληνική κατάρρευση. Αφορά το πολιτικό στοίχημα της ΟΝΕ, το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα απειλείται και προφανέστατα η λύση δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική, μακριά από δόγματα και αγκυλώσεις των τεχνικών της εξουσίας και του χρήματος".
Στο εν λόγω άρθρο τίθενται μια σειρά ζητημάτων όπως το Πρόγραμμα Σταθερότητας, οι γενικοί άξονες της Ενωσης (με τις συμφωνίες του Μάαστριχτ, αλλά και αυτές τις Λισαβόνας), οι εταιρίες αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, τα μέτρα στήριξης των οικονομιών, κ.τ.λ.
Κοινώς, μας περιμένει...πολλή ανάλυση εντός του Τμήματος.
