Ανταγωνιστικότητα και Ανάπτυξη (2)

Πολλά ακούγονται περί της περικοπής μισθών στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, περί της κατάργησης του 14ου ή και του 13ου μισθού, κ.ο.κ. Πιστεύω ότι όσο περισσότερο εστιάζουμε αποκλειστικά και μόνο στο θέμα των αμοιβών, χάνουμε την συνολική εικόνα. Το ζήτημα είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας ως μέτρο ανάπτυξης. Με μόνο το μέτρο της μείωσης μισθών ούτε η ανταγωνιστικότητα διασφαλίζεται, ούτε η ανάπτυξη επιτυγχάνεται. Σχετικό με αυτό το ζήτημα είναι το άρθρο που διαβάζουμε στο "Κέρδος":

"Η μείωση των αμοιβών και στον ιδιωτικό τομέα συνιστά όπως φαίνεται ένα από τα κρίσιμα ζητήματα που θέτουν οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ και της ΕΕ ως μέτρο αναγκαίο για την ενίσχυση της πράγματι καταρρέουσας ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας.

Είναι δε αναμφισβήτητο ότι χωρίς την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας δεν μπορούμε να συζητάμε για οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης. Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο για την Ελλάδα. Το ερώτημα είναι όμως αν η μείωση των αμοιβών, δηλαδή η μείωση του μισθολογικού κόστους θα καταστήσει τα ελληνικά προϊόντα και εν γένει την οικονομία πιο ανταγωνιστική. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι καταφατική.

Το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας είναι βαθιά διαρθρωτικό και ως τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς ριζικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που θα μεταβάλουν τη φυσιογνωμία και τον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας και των θεσμών που τη διέπουν.

Απαιτείται άμεση μεταρρύθμιση στη λειτουργία των αγορών, στις εργασιακές σχέσεις, στο διοικητικό και λειτουργικό κόστος των επιχειρήσεων, στο μέγεθος, τη δομή και τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, στη διάρθρωση της παραγωγής σε κλάδους και προϊόντα, στην παιδεία, τις επενδύσεις, την παραγωγικότητα και την ικανότητα να παράγουμε προϊόντα και υπηρεσίες με υψηλή προστιθέμενη αξία, που να έχουν θέση στις ξένες αγορές.

Απαιτείται λοιπόν ένας νέος στρατηγικός προσανατολισμός, ώστε να ξαναδούμε ως οικονομία τα συγκριτικά πλεονεκτήματα στα οποία πρέπει να επενδύσουμε. Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να παράγουμε ό,τι παράγουμε με ελαφρώς χαμηλότερο κόστος, διότι αυτά που παράγουμε δεν έχουν πλέον ζήτηση όχι μόνο διότι είναι ακριβά αλλά κυρίως διότι δεν είναι ελκυστικά έναντι του ανταγωνισμού.

Αυτή η ευρεία αναδιάρθρωση θα έχει κόστος. Κόστος πολύ μεγαλύτερο από τη μείωση κάποιων αμοιβών. Αλλά είναι προτιμότερο να το αναλάβουμε τώρα και με δική μας πρωτοβουλία παρά να χάσουμε και την τελευταία μας ευκαιρία".

Περί του θέματος των μισθών, του αποπληθωρισμού και της ανάπτυξης σαφώς και θα επανέλθουμε.