"Επιχειρείν από 1,6 εκατ. Ελληνες σε μικρομάγαζα
Πάνω από 1,6 εκατομμύρια είναι οι έλληνες επιχειρηματίες, οι οποίοι ωστόσο ασχολούνται κυρίως με... περίπτερα, ψιλικά, καφετέριες, ρούχα και φαγάδικα. Παράλληλα, οι νέοι επιχειρηματίες νομίζουν ότι έχουν βαθιά γνώση του αντικειμένου τους, αλλά τρέμουν την αποτυχία.
Σύμφωνα με έρευνα του ΙΟΒΕ που αναφέρεται στο 2009, οι ελληνικές επιχειρήσεις είναι μικρές σε μέγεθος και με ελάχιστους εργαζομένους, χωρίς προοπτική εξαγωγών και χωρίς ροπή στις νέες τεχνολογίες γι΄ αυτό άλλωστε και κλείνουν σχετικά εύκολα. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, περίπου 180.000 άτομα έβαλαν λουκέτο στη δουλειά που είχαν ή στην οποία συμμετείχαν. Οι επιχειρηματικοί τομείς στους οποίους δραστηριοποιούνται οι Ελληνες είναι το εμπόριο και η παροχή υπηρεσιών. Ως κύρια αιτία (45,7%) για την αναστολή της δραστηριότητάς τους προβάλλεται η έλλειψη επαρκούς κερδοφορίας.
Οι κυριότερες καινούργιες δουλειές που ανοίγουν ή θα ανοίξουν στο άμεσο μέλλον είναι οι καφετέριες, τα περίπτερα και τα είδη ψιλικών, το γρήγορο φαγητό και οι κάθε λογής επιχειρήσεις εστίασης, οι εμπορικές επιχειρήσεις που σχετίζονται με γυναικεία ρούχα, παπούτσια, κοσμήματα, είδη δώρων και παιδικά είδη, το εμπόριο τροφίμων και ο ευρύτερος τομέας του τουρισμού, από τα καταλύματα ως τις εκδρομές.
Λόγω του σταδιακού αποκλεισμού διορισμών στο Δημόσιο, περίπου 1,2 εκατ. άτομα, δηλαδή περίπου το 17% του συνολικού πληθυσμού ηλικίας 18-64 ετών, δηλώνουν ότι σκοπεύουν να ανοίξουν δική τους επιχείρηση μέσα στα επόμενα τρία χρόνια".
Σαφώς και αποτελεί ενδεικτικό της όλης αντίληψης που επικρατεί σχετικά με το επιχειρείν, την ανάπτυξη, την εργασία και την επένδυση.
Επί του θέματος, διαβάζουμε στο "Κέρδος":
"Ποια επιχειρηματικότητα;
Στον προβληματικό δημόσιο τομέα και στην ανάγκη για μία τεράστιας έκτασης δημοσιονομική εξυγίανση είναι στραμμένο το κέντρο βάρους της προσπάθειας της οικονομίας για έξοδο από την κρίση. Ομως, ποιος και πώς θα απαντήσει στην ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση της ανάπτυξης; Πρόκληση που δεν αφορά στο μέλλον αλλά στο παρόν και προβάλλει επιτακτικά ως μοναδική προϋπόθεση για την επιβίωση της οικονομίας μακροπρόθεσμα.
Είναι γεγονός ότι μαζί με την κρίση κατέρρευσε και το μοντέλο ανάπτυξης που ακολούθησε όλα τα τελευταία χρόνια η χώρα. Μαζί του φαίνεται ότι πλέον αμφισβητείται και το κυρίαρχο μοντέλο της επιχειρηματικότητας, το οποίο αποδεικνύεται αδύναμο να επιβιώσει και να στηρίξει την προσπάθεια εξόδου από τη βαθιά ύφεση.
Ομως, το νέο μοντέλο ανάπτυξης που προκρίνεται ως μονόδρομος και στηρίζεται στην εξωστρέφεια, τη γνώση, την καινοτομία, την ποιότητα και την υψηλή παραγωγικότητα, απαιτεί συρρίκνωση του μεγέθους του κράτους και ανάπτυξη ενός επιχειρηματικού τομέα σύγχρονου, δυναμικού, ικανού να προσαρμόζεται και να μην αρκείται να επιβιώνει προμηθεύοντας το κράτος, αλλά να προσπαθεί συνεχώς να αναπτύσσεται και να είναι ανταγωνιστικός με διεθνή κριτήρια.
Δυστυχώς, το προφίλ του ελληνικού επιχειρείν και του Ελληνα επιχειρηματία, όπως προκύπτει από έρευνα του ΙΟΒΕ, δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στις ανάγκες αυτές. Η ελληνική επιχειρηματικότητα είναι ρηχή, στερείται καινοτομίας, είναι εσωστρεφής, ενώ αν και υπάρχει το επιχειρηματικό «δαιμόνιο» οι Ελληνες το περιορίζουν σε μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, που ούτε μπορούν να ανοίξουν δρόμους σε τομείς με προοπτικές, ούτε να δημιουργήσουν απασχόληση, ούτε να είναι ανταγωνιστικές.
Σύμφωνα με έρευνα του ΙΟΒΕ που αναφέρεται στο 2009, οι ελληνικές επιχειρήσεις είναι μικρές σε μέγεθος και με ελάχιστους εργαζομένους, χωρίς προοπτική εξαγωγών και χωρίς ροπή στις νέες τεχνολογίες γι΄ αυτό άλλωστε και κλείνουν σχετικά εύκολα. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, περίπου 180.000 άτομα έβαλαν λουκέτο στη δουλειά που είχαν ή στην οποία συμμετείχαν. Οι επιχειρηματικοί τομείς στους οποίους δραστηριοποιούνται οι Ελληνες είναι το εμπόριο και η παροχή υπηρεσιών. Ως κύρια αιτία (45,7%) για την αναστολή της δραστηριότητάς τους προβάλλεται η έλλειψη επαρκούς κερδοφορίας.
Οι κυριότερες καινούργιες δουλειές που ανοίγουν ή θα ανοίξουν στο άμεσο μέλλον είναι οι καφετέριες, τα περίπτερα και τα είδη ψιλικών, το γρήγορο φαγητό και οι κάθε λογής επιχειρήσεις εστίασης, οι εμπορικές επιχειρήσεις που σχετίζονται με γυναικεία ρούχα, παπούτσια, κοσμήματα, είδη δώρων και παιδικά είδη, το εμπόριο τροφίμων και ο ευρύτερος τομέας του τουρισμού, από τα καταλύματα ως τις εκδρομές.
Λόγω του σταδιακού αποκλεισμού διορισμών στο Δημόσιο, περίπου 1,2 εκατ. άτομα, δηλαδή περίπου το 17% του συνολικού πληθυσμού ηλικίας 18-64 ετών, δηλώνουν ότι σκοπεύουν να ανοίξουν δική τους επιχείρηση μέσα στα επόμενα τρία χρόνια".
Σαφώς και αποτελεί ενδεικτικό της όλης αντίληψης που επικρατεί σχετικά με το επιχειρείν, την ανάπτυξη, την εργασία και την επένδυση.
Επί του θέματος, διαβάζουμε στο "Κέρδος":
"Ποια επιχειρηματικότητα;
Στον προβληματικό δημόσιο τομέα και στην ανάγκη για μία τεράστιας έκτασης δημοσιονομική εξυγίανση είναι στραμμένο το κέντρο βάρους της προσπάθειας της οικονομίας για έξοδο από την κρίση. Ομως, ποιος και πώς θα απαντήσει στην ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση της ανάπτυξης; Πρόκληση που δεν αφορά στο μέλλον αλλά στο παρόν και προβάλλει επιτακτικά ως μοναδική προϋπόθεση για την επιβίωση της οικονομίας μακροπρόθεσμα.
Είναι γεγονός ότι μαζί με την κρίση κατέρρευσε και το μοντέλο ανάπτυξης που ακολούθησε όλα τα τελευταία χρόνια η χώρα. Μαζί του φαίνεται ότι πλέον αμφισβητείται και το κυρίαρχο μοντέλο της επιχειρηματικότητας, το οποίο αποδεικνύεται αδύναμο να επιβιώσει και να στηρίξει την προσπάθεια εξόδου από τη βαθιά ύφεση.
Ομως, το νέο μοντέλο ανάπτυξης που προκρίνεται ως μονόδρομος και στηρίζεται στην εξωστρέφεια, τη γνώση, την καινοτομία, την ποιότητα και την υψηλή παραγωγικότητα, απαιτεί συρρίκνωση του μεγέθους του κράτους και ανάπτυξη ενός επιχειρηματικού τομέα σύγχρονου, δυναμικού, ικανού να προσαρμόζεται και να μην αρκείται να επιβιώνει προμηθεύοντας το κράτος, αλλά να προσπαθεί συνεχώς να αναπτύσσεται και να είναι ανταγωνιστικός με διεθνή κριτήρια.
Δυστυχώς, το προφίλ του ελληνικού επιχειρείν και του Ελληνα επιχειρηματία, όπως προκύπτει από έρευνα του ΙΟΒΕ, δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στις ανάγκες αυτές. Η ελληνική επιχειρηματικότητα είναι ρηχή, στερείται καινοτομίας, είναι εσωστρεφής, ενώ αν και υπάρχει το επιχειρηματικό «δαιμόνιο» οι Ελληνες το περιορίζουν σε μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις, που ούτε μπορούν να ανοίξουν δρόμους σε τομείς με προοπτικές, ούτε να δημιουργήσουν απασχόληση, ούτε να είναι ανταγωνιστικές.
Και ταυτόχρονα, οι Ελληνες επιχειρηματίες, ιδιαίτερα οι νέοι με χαμηλό επίπεδο γνώσεων, βρίσκονται στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης αναφορικά με τον φόβο της αποτυχίας, κάτι που προφανώς τους αποτρέπει από το να πάρουν τα αναγκαία ρίσκα που πίσω τους είναι οι πραγματικές ευκαιρίες.
Στο κρίσιμο σταυροδρόμι που βρισκόμαστε σήμερα, θα πρέπει να υπάρξει άμεσα μία ξεκάθαρη στρατηγική ανάπτυξης με σαφείς κατευθύνσεις. Μία στρατηγική που να υποστηρίζεται από στοχευμένες πρωτοβουλίες που θα ενισχύουν την εξωστρεφή και σύγχρονη επιχειρηματικότητα, θα εμπνεύσουν και θα καθοδηγήσουν τους Ελληνες επιχειρηματίες σε νέους δρόμους, θα ενθαρρύνουν τη μετεξέλιξη του ελληνικού επιχειρείν παράλληλα με τη μετεξέλιξη της οικονομίας. Μόνον έτσι θα έχουν μέλλον και ο Ελληνας επιχειρηματίας και η οικονομία".
