" Το δημόσιο χρέος ανησυχεί την πλειοψηφία των Γερμανών
Σύμφωνα με δημοσκόπηση.
Το ύψος του γερμανικού δημοσίου χρέους, το οποίο δεν έχει κατορθώσει να είναι αισθητά μικρότερο από το αντίστοιχο των άλλων χωρών της Ευρώπης, παραμένει η κύρια πηγή ανησυχίας των κατοίκων της χώρας, προκύπτει από τα αποτελέσματα σημερινής δημοσκόπησης.
Το 66% των Γερμανών που ερωτήθηκαν από την εταιρεία σφυγμομετρήσεων Forsa τοποθετούν το δημόσιο χρέος στην κορυφή των όσων τους ανησυχούν στην καθημερινότητά τους.
Το δεύτερο θέμα που διαταράσσει περισσότερο τον ύπνο των Γερμανών είναι το ζήτημα των συντάξεων και ακολουθεί η διαπίστωση πως γεγονότα ξεπερνούν τους πολιτικούς ταγούς της χώρας, σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας, η οποία πραγματοποιήθηκε στο διάστημα 11 και 12 Αυγούστου για λογαριασμό του περιοδικού Στερν.
Στις επόμενες θέσεις των πηγών ανησυχίας ακολουθούν ο φόβος της ανεργίας και της ανόδου του κόστους ζωής.
Το γερμανικό δημόσιο χρέος ανερχόταν το 2009 στο 73,2% του ΑΕΠ και το έλλειμμα του δημοσίου στο 3,3% του ΑΕΠ.
Συγκριτικά, το ελληνικό δημόσιο χρέος ανερχόταν το 2009 στο 115,1% του ΑΕΠ, εκείνο της Γαλλίας στο 77,6% του ΑΕΠ, της Ιταλίας στο 115,8% του ΑΕΠ, ενώ της Βρετανίας στο 68,1% του ΑΕΠ.
Μετά την οικονομική κρίση στη δεκαετία του ’20 που εξέθρεψε και επιτάχυνε την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία, οι Γερμανοί παραμένουν έκτοτε πολύ ευαίσθητοι όσον αφορά το θέμα του ισοζυγίου ανάμεσα στα δημόσια οικονομικά και τον πληθωρισμό".
Θα ήθελα να κάνω μια παρατήρηση:
Η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία ναι μεν ήταν αποτέλεσμα της οικτρής οικονομικής κατάστασης στην Γερμανία (το ύψος του τότε πληθωρισμού ήταν εφιαλτικό - κάτι αντίστοιχο μπορούμε σήμερα να συναντήσουμε στην Ζιμπάμπουε), όμως η κατάσταση των δημόσιων οικονομικών, η πλήρης εξαφάνιση της οποιασδήποτε έννοιας αγοράς (η οικονομική είχε γίνει λοταρία, λόγω της αστάθειας των τιμών και των εισοδημάτων) και η συνολική δραματική κατάσταση δεν οφείλετω σε ενδογερμανικές αιτίες. Εν πολλοίς, ήταν απότοκος των συνθηκών ειρήνης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (συνθήκη Βερσαλλιών). Μάλιστα, τα επερχόμενα δεινά (με όλες τις φρικτές συνέπειες) είχαν προβλεφθεί από τον John Maynard Keynes στο βιβλίο του "Οι οικονομικές συνέπειες της ειρήνης" (The Economic Consequences of the Peace, 1919 - στα Ελληνικά έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Παπαζήση το 2009).
Ουδεμία συσχέτιση υπάρχει και ουδεμία σύγκριση δύναται να υπάρξει μεταξύ της τότε κατάστασης και της σημερινής. Αμφισβητώ ευθέως το ότι η ανησυχία των Γερμανών για την κατάσταση των δημοσιονομικών οφείλεται στην μνήμη του 1920. Πιστεύω ότι η ανησυχία οφείλεται σε τρεις λόγους:
Πρώτον, στο ότι ο μέσος Γερμανός γνωρίζει συνειδητά το ότι ο σημερινός δανεισμός σημαίνει αυριανούς φόρους (κάτι που ο μέσος Ελληνας αγνοεί επιδεικτικά - όχι επειδή δεν το γνωρίζει, αλλά επειδή εθελοτυφλεί και θεωρεί ότι κάποιος άλλος θα πρέπει να πληρώσει το χρέος).
Δεύτερον, στον καθημερινό βομβαρδισμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης για το ζήτημα του χρέους και του ελλείμματος (που παπαγαλίζουν το "έλλειμμα κακό - πλεόνασμα καλό", σαν τα ζώα στην φάρμα του Orwell).
Τρίτον (και πιθανότατα σημαντικότερο) στην προτεσταντική ηθική που διέπει τον μέσο Γερμανό.
