" Χειροπέδες στασιμοπληθωρισμού
Σε κάθε επίπεδο εισοδήματος αντιστοιχεί ένα επίπεδο φόρων. Οταν το εισόδημα που δημιουργείται στην οικονομία μεγαλώνει, το εισόδημα του κράτους θα μεγαλώσει επίσης. Είναι επίσης κατανοητό ότι το κρατικό εισόδημα δεν αποτελεί κάποιο πολλαπλάσιο του πραγματικού εισοδήματος που δημιουργείται από την επιχειρηματική δραστηριότητα, αλλά βρίσκεται σε συνάρτηση με τον νέο πλούτο που δημιουργείται από την παραγωγική διαδικασία.
Και όμως, το ελληνικό κράτος, υπό την επιρροή της σημερινής κυβέρνησης, αποφάσισε να ανατρέψει την ισχύ των απλούστατων αυτών κανόνων μακρο-οικονομικής ισορροπίας. Αδιαφορεί για την ικανότητα του επιχειρηματικού τομέα να δημιουργήσει νέο εισόδημα. Επιμένει ότι το ελληνικό κράτος μπορεί να συνεχίσει να ζει φορολογώντας τον πλούτο των Ελλήνων, επειδή θα τον πάρει από εκεί που τόσο καλά τον κρύβουν «όσοι κακοί» κάνουν «τέτοια κακά» πράγματα.
Μια εξαιρετικά χρήσιμη διάκριση στα οικονομικά είναι εκείνη που ξεχωρίζει τα αποθέματα από τις ροές. Είναι διαφορετικό να φορολογήσει το κράτος τα ακίνητα ή τις αποταμιεύσεις ή όποιο άλλο αγαθό μπορεί να αποτελέσει στοιχείο αποθησαυρισμού. Και είναι άλλο να αυξήσει τη φορολογική πίεση στη ροή των τρεχουσών συναλλαγών κατανάλωσης και, γενικότερα, στα τρέχοντα εισοδήματα που προκύπτουν από την προσφορά και τη ζήτηση ικανοτήτων σε εργασία. Την οποία άλλωστε διαθέτουν μόνον όσοι τυχεροί διατηρούν ακόμη την απασχόλησή τους.
Στον παράδοξο σοσιαλιστικό αποκρυφισμό, με τον οποίο ελπίζουν να διοικήσουν τη φορολογική πολιτική του ελληνικού κράτους την εποχή του Μνημονίου, πολλοί είναι εκείνοι που έχουν μπερδέψει την ανάγκη να αποκαλυφθεί η φοροκλοπή με την υποχρέωση των πολιτών να πραγματοποιούν ανοιχτές και όχι «γκρίζες» συναλλαγές. Είναι προφανές ότι το υπουργείο Οικονομικών είναι και πάλι θύμα της επιτυχίας του.
Πρώτον, όπως ήταν αναμενόμενο, η απότομη και ταυτόχρονη αύξηση των φόρων περιόρισε τη δαπάνη. Επειδή κάθε νέα μονάδα κατανάλωσης οδηγεί σε καταβολή πολλαπλάσιου φόρου, μειώθηκε τελικά η ίδια η κατανάλωση, πολύ περισσότερο από όσο θέλουμε να νομίζουμε με τα διαθέσιμα μέχρι στιγμής στοιχεία.
Επιπλέον, τα νοικοκυριά αυξάνουν με δραματικό ρυθμό την προσπάθεια αποταμίευσής τους. Προκειμένου, είτε να αναπληρώσουν μέρος της μειωμένης έκθεσης σε νέο δανεισμό είτε να αντιμετωπίσουν το κόστος εξυπηρέτησης των δανείων τους είτε να καλυφθούν έναντι αυξημένων μελλοντικών κινδύνων. Κυρίως αυτόν που θα περιορίσει το νέο εισόδημα ή θα το απαλείψει, όπως συμβαίνει με την απώλεια ευκαιριών απασχόλησης.
Κατ’ αναλογία, οι επιχειρήσεις αυξάνουν με δραματικό τρόπο την εξοικονόμηση των συνεχώς ολιγότερων πόρων τους, κυρίως επειδή προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την απώλεια νέων δανειακών κεφαλαίων. Κυρίως λόγω της πιστωτικής ασφυξίας, αλλά και την αδυναμίας των μετόχων να συγκεντρώσουν νέα κεφάλαια.
Τελικά, μια αύξηση της επιθυμίας για αποταμίευση είναι δυνατόν να οδηγήσει σε μείωση των προγραμματισμένων επενδύσεων και, επομένως, ανάλογη μείωση του φορολογικού εισοδήματος του κράτους, όπως δείχνει το αποκαλούμενο και παράδοξο της φειδούς. Ο πολλαπλασιαστής της επενδυτικής δαπάνης δρα πλέον αντιστρόφως. Αντί η σταθεροποίηση της οικονομίας να οδηγεί σε περισσότερες ευκαιρίες επένδυσης, η οικονομία οδηγείται σε χαμηλότερο επίπεδο εισοδήματος.
Επομένως, όσο υπουργοί και επόπτες των πιστωτών μας, μοιράζονται φιλοφρονήσεις περί «ταχείας προσαρμογής» μας, τόσο θα βαθαίνουν τα σημάδια από τις χειροπέδες στασιμοπληθωρισμού, που πέρασαν στα χέρια της ελληνικής οικονομίας. Οταν θα αντιμετωπίζουμε τον βαρύ χειμώνα να θυμάστε πόσο ακριβά πληρώνουμε τον κρατισμό της κυβέρνησης. Το «μεικτό συνεργείο», που έγραψε το Μνημόνιο Αναχρηματοδότησης Ελληνικού Χρέους «στο πόδι», δεν θα μπορούσε να τα έχει καταφέρει χειρότερα!"
