Στην επικαιρότητα επανέρχεται το θέμα των μέτρων που έλαβαν οι χώρες προκειμένου να εισέλθουν στην Ευρωζώνη, το εάν όντως οι χώρες πληρούσαν τα κριτήρια σύγκλισης, κ.ο.κ. Διαβάζω το άρθρο της κ. Ελιζαμπέτας Καζαλόττι στην "Ελευθεροτυπία" για τα τότε μέτρα που έλαβε η Ιταλία προκειμένου να εισέλθει στην Ευρωζώνη:
"Με την πρώτη ομάδα χωρών η Ιταλία κατόρθωσε το 1998 να προσχωρήσει στη ζώνη του ευρώ. Ωστόσο, για την επίτευξη αυτού του στόχου χρειάστηκε οι Ιταλοί να φτύσουν αίμα... Η τότε κυβέρνηση Πρόντι είχε επικεντρώσει τις προσπάθειές της στην εφαρμογή μέτρων που θα εξασφάλιζαν τις προϋποθέσεις, τις οποίες απαιτούσε η Συνθήκη του Μάαστριχτ για να επιτρέψει στη χώρα την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση. Οι προσπάθειες αυτές είχαν αποτέλεσμα το, στην κυριολεξία, οικονομικό στράγγισμα των Ιταλών φορολογουμένων. Μεταξύ των άλλων μέτρων, ένας έκτακτος φόρος, ο επονομαζόμενος «ευρωφόρος», που κλήθηκαν να καταβάλουν προπαραμονή Πρωτοχρονιάς του 1996 όλοι οι Ιταλοί. Ο φόρος αυτός ήταν ανάλογος με το εισόδημα, ενώ από την καταβολή του δεν εξαιρέθηκε καμία κατηγορία φορολογουμένων. Κάτι που σήμαινε στην πράξη ότι ακόμη και όσοι δήλωναν πολύ χαμηλά εισοδήματα είχαν αναγκαστεί να συμβάλουν με ένα σεβαστό ποσοστό από το κομπόδεμά τους στον αγώνα για το ευρώ. Υπήρξε μια πρωτοφανών διαστάσεων οικονομική εξόρμηση, που είχε αποτέλεσμα την εξοικονόμηση 4.300 δισεκατομμυρίων λιρετών και, στην ουσία, επέτρεψε στην Ιταλία να τερματίσει στις πρώτες θέσεις στον αγώνα για το ευρώ. Τα χρήματα αυτά επιστράφηκαν στους φορολογούμενους κατά 60% και χωρίς να υπολογιστούν οι τόκοι".
