"Είναι προφανές ότι στο μέσον της προεδρικής θητείας του ο Σαρκοζί αποφάσισε να ανακατέψει την τράπουλα, τόσο σε επίπεδο προσώπων όσο και σε επίπεδο πολιτικής. Αλλά απέτυχε να πείσει του Γάλλους. Σε ό,τι αφορά την πολιτική, αίσθηση είχε πυροδοτήσει η επαναφορά του «λαϊκού δανείου» - κατά το ιστορικό πρότυπο των δανείων Πινέ (1958), Ζισκάρ (1973) και Μπαλαντίρ (1993)- που έχει ήδη προκαλέσει μια τεράστια συζήτηση για τα ελλείμματα και εν γένει για τη «χρηματοδότηση του μέλλοντος». Αυτή ήταν άλλωστε και η κύρια επιδίωξη, όπως είχε δηλώσει τότε η υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ: «Υπάρχει μια μεγάλη πολιτική διάσταση σε αυτό, διότι το να συσπειρώσουμε τους Γάλλους γύρω από μερικά μεγάλα εθνικά σχέδια και χρησιμοποιώντας τις δικές τους αποταμιεύσεις σημαίνει μια πραγματική στράτευση, είναι μια στράτευση για τη χώρα, μια στράτευση για την οικονομία, μια στράτευση για το μέλλον». Αλλά δεν προχώρησε.
Η τριμερής διάκριση των δημόσιων ελλειμμάτων που έκανε ο Νικολά Σαρκοζί, δηλαδή ανάμεσα σε διαρθρωτικό έλλειμμα, σε έλλειμμα λόγω κρίσης και σε έλλειμμα που χρηματοδοτεί τις δαπάνες του μέλλοντος, όμως δεν έγινε κατανοητή. Ο Ντανιέλ Κοέν, καθηγητής στην Εcole Νormale Superieure, εξηγεί: «Η συζήτηση για τις διαφορές ανάμεσα στα ελλείμματα είναι παλιά. Ξεκίνησε πριν από την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αν και γρήγορα σταμάτησε, καθώς το θέμα περιορίστηκε στον καθορισμό μιας διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στις επενδύσεις και στις τρέχουσες δαπάνες».
Περιμένω τις απορίες σας περί του ζητήματος.
