Ο κ. Γρηγόρης Νικολόπουλος, σε ένα εξαίρετο άρθρο του ("Βήμα της Κυριακής") σημειώνει, μεταξύ άλλων:
"η είσοδός μας στην ΕΟΚ άνοιξε τις κάνουλες των κοινοτικών επιδοτήσεων, τις οποίες διαχειριζόταν ένα κράτος που ήδη είχε αρχίσει να βυθίζεται στη διαφθορά. Οι κοινοτικές επιδοτήσεις ξοδεύτηκαν για την ενίσχυση εισοδημάτων και όχι για παραγωγικές επενδύσεις, ενώ μεγάλο μέρος τους φαγώθηκε από διάφορους κομπιναδόρους.
Λίγα χρόνια αργότερα ήρθε ένας νόμος που εκτίναξε την κατανάλωση σε ένα νέο άλμα: η απελευθέρωση της προσωπικής πίστης, που επέτρεψε στις τράπεζες να χορηγούν κάθε είδους δάνεια σε ιδιώτες. Οι πιστωτικές κάρτες κατέκλυσαν την αγορά και ο καθένας ξόδευε αλόγιστα. Το ίδιο έγινε με τα καταναλωτικά δάνεια. Η απελευθέρωση των δανείων προς τους ιδιώτες, σε συνδυασμό με τις επιδοτήσεις και την πολιτική παροχών, συντήρησε τη βουλιμία των πεινασμένων Ελλήνων για κατανάλωση".
Και συνεχίζει
"Αποτέλεσμα αυτής της σύντομης αλλά καταστροφικής ιστορίας είναι ότι βρισκόμαστε σήμερα, τριάντα χρόνια μετά την είσοδό μας στην ΕΟΚ, να είμαστε ουσιαστικά πτωχευμένοι με χρέη 300 δισ. ευρώ και χωρίς παραγωγική βάση, με τους ιδιώτες υπερχρεωμένους στις τράπεζες, χωρίς εξαγωγές, με πολλές εισαγωγές, με τη διαφθορά να μαστίζει δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και με τους πιστωτές μας έξαλλους εναντίον μας.
Αυτό που συνέβη τελικά είναι ότι ένας πεινασμένος και καταπιεσμένος λαός βελτίωσε το βιοτικό του επίπεδο με δανεικά και φέρθηκε σαν νεόπλουτος. Επίδειξη πλούτου, κατανάλωση, υπερχρέωση, αδιαφορία για την Παιδεία και την εργασία, επικράτηση του πλούτου ως μοναδικής αξίας στη ζωή. Οι νεόπλουτοι όμως κάποια στιγμή πτωχεύουν και σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Το ερώτημα είναι: Πώς φέρεται ο νεόπλουτος που γίνεται ξαφνικά νεόπτωχος; Στην αρχή αντιδρά με άρνηση της πραγματικότητας, στη συνέχεια την αποδέχεται και στο τέλος επανέρχεται στις παλαιότερες αξίες, δηλαδή τη μόρφωση και την εργασία, ως τρόπους βελτίωσης του κατεστραμμένου βιοτικού του επιπέδου. Μόνη ελπίδα λοιπόν ένα πτωχότερο μεν αλλά αισιόδοξο happy end".
Καθώς διάβαζα το εν λόγω άρθρο του κ. Νικολόπουλου, χάρηκα και λυπήθηκα ταυτόχρονα. Χάρηκα για την άψογη διατύπωση του Λόγου και την συμπερασματολογίατου αρθρογράφου. Ομως, απ' την άλλη λυπήθηκα επειδή είναι τόσα πολλά αυτά που μπορούν (και πρέπει) να ειπωθούν για το πού βρισκόμαστε και το πώς φτάσαμε ως εδώ, που η απαρίθμησή τους ομολογώ ότι με κάνει να αισθάνομαι αμήχανα. Η αμηχανία μου δεν προέρχεται από έλλειψη ολοκληρωμένης αντίληψης ή από αδυναμία συγκροτημένης επεξήγησης, αλλά από την λύπη (επακριβέστερα: την ντροπή) που νοιώθω για την ιεράρχηση των αξιών ενός μεγάλου (εως πλειοψηφικού) μέρους των συμπολιτών μας.
Η ιστορία με την αμηχανία μου, βεβαίως, κρατάει από παλιά. Από τότε που έβλεπα το απορημένο βλέμμα του Kishirou και της Midori (φίλοι και συναθλητές) καθώς κοιτούσαν τον συνωστισμό του πλήθους έξω από τα "μαγαζιά" της παραλιακής, βράδυ Σαββάτου. Η ίδια αμηχανία στις απορίες παπούδων σε έρημα χωριά, που ενώ πολέμησαν για την πατρίδα και κατέβαλαν αδιαλείπτως τις ασφαλιστικές τους εισφορές και τις φορολογικές τους υποχρεώσεις, έμειναν χωρίς την παροχή στοιχειώδους περίθαλψης. Κι αργότερα, η ίδια αμηχανία στην προφανή απορία της (συναδέλφου) Audrey όταν έβλεπε τις παρατεταγμένες (και διπλοπαρκαρισμένες) limos στους δρόμους της Αθήνας, της Λάρισας και της Θεσσαλονίκης: "and they are paying no taxes?".
Η ίδια αμηχανία και σήμερα. Επ' αφορμής των τελευταίων στατιστικών στοιχείων για τις πωλήσεις νέων αυτοκινήτων (κοινώς, τις νέες ταξινομήσεις). Διαβάζουμε λοιπόν:
"Με «χαμόγελα» μπήκε το 2010 για την αγορά αυτοκινήτου, καθώς μετά από αρκετό διάστημα πτωτικής πορείας, οι πωλήσεις στον κλάδο τον Ιανουάριο ανέκαμψαν σημαντικά, αν και οι ειδικοί εκτιμούν ότι τα «χειρότερα είναι μπροστά». Ειδικότερα αύξηση κατά 24,9% σημείωσαν τον Ιανουάριο 2010 οι πωλήσεις αυτοκινήτων σε σύγκριση με τον Ιανουάριο 2009, με την κυκλοφορία 32.765 αυτοκινήτων εκ των οποίων τα καινούργια ανήλθαν στα 26.585, όπως προκύπτει από τα στοιχεία που δημοσίευσε χθες η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος (ΕΣΥΕ)".
Ομως, σύμφωνα με την γνώμη του Συνδέσμου Εισαγωγέων Αντιπροσώπων Αυτοκινήτου, δεν πρόκειται για αύξηση, αλλά για μείωση! Διαβάζουμε, λοιπόν:
"Πρόκειται για μείωση 15,1% ή 20,8 %, αν γίνει σύγκριση με τον Ιανουάριο του 2008 (33.583 νέες ταξινομήσεις), σύμφωνα με τον ΣΕΑΑ.
Η ανωτέρω κατάσταση στην αγορά αυτοκινήτου παρουσιάζεται καλύτερη από τη πραγματικότητα, διότι, όπως υποστηρίζει ο ΣΕΑΑ:
-Ο φετινός Ιανουάριος περιελάμβανε ταξινομήσεις αυτοκινήτων που θα πραγματοποιούνταν στο τέλος του 2009, όμως τα αυξημένα τέλη κυκλοφορίας και ο ειδικός ετήσιος φόρος οδήγησαν τους αγοραστές να αναβάλουν την ταξινόμηση για το νέο έτος.
-Κατά τις προηγούμενες εβδομάδες «εξαντλείται» το αγοραστικό ενδιαφέρον εκείνου του περιορισμένου αριθμού ιδιοκτητών παλαιών αυτοκινήτων που υπάχθηκαν στα μέτρα απόσυρσης.
-Οι παραγγελιοληψίες από τις αρχές του έτους είναι μειωμένες κατά 50%. Επιπλέον και δεδομένου ότι οι ταξινομήσεις ακολουθούν λίγες εβδομάδες χρονικά της λήψης των παραγγελιών, ο Φεβρουάριος και Μάρτιος αναμένονται εξαιρετικά «κακοί», με πτώση που ίσως υπερβεί το 40%.
Μετά από αυτά, σύμφωνα με το ΣΕΑΑ, συμπεραίνεται ότι, η τυχόν σύγκριση των ταξινομήσεων του φετινού Ιανουαρίου (26.585) με αυτές του Ιανουαρίου 2009 (20.247, -39,7% από τον Ιανουάριο του 2008) θα οδηγήσει σε λάθος συμπεράσματα (πχ. αύξησης της αγοράς).
Η μεγάλη κάμψη της αγοράς αυτοκινήτου πλήττει βαρύτατα τις 1.600 εταιρείες επίσημης εισαγωγής και διανομής, αλλά και τις υπόλοιπες από τις 30.000 επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο χώρο του αυτοκινήτου.
Στον ευρύτερο κλάδο αυτοκινήτου απασχολούνται σχεδόν 90.000 εργαζόμενοι, ενώ εισφέρεται περίπου το 2,6% του ΑΕΠ. Παράλληλα, από τη φορολογία του αυτοκινήτου (τέλη κυκλοφορίας, Τέλος Ταξινόμησης και αναλογούν ΦΠΑ) καλύπτεται περίπου το 5% των τακτικών εσόδων του προϋπολογισμού".
Εάν επισκεφθούμε το site του Συνδέσμου Εισαγωγέων Αντιπροσώπων Αυτοκινήτου όπου παρατείθενται τα στοιχεία (link: http://www.seaa.gr/common/statistics.asp?language=greek), θα έχουμε την ευκαιρία να προβούμε σε σειρά συμπερασμάτων.
Ας μην "σταθώ" στα 11 Hummer και τις 23 Porsche που αγοράστηκαν τον Ιανουάριο του 2010. Ας μην "σταθώ" ούτε στα στοιχεία του 2009, όπου καθ' όλη την διάρκεια του έτους αγοράστηκαν 23 Hummer -προσοχή! μόνο τον Ιανουάριο του 2010 αγοράστηκαν 11 (!!!)-, 29 Ferrari, 436 Lexus και 8.802 Mercedes.
Σε αυτό, όμως, που πρέπει να σταθώ είναι στο ότι, τον Ιανουάριο του 2010 αγοράστηκαν 26.585 οχήματα και κατά το 2009 συνολικά αγοράστηκαν 220.548 οχήματα. Επίσης, θα πρέπει να σταθώ στο ότι, για τα προαναφερθέντα δαστήματα, η φοροδιαφυγή και φοροκλοπή καταγράφουν ρεκόρ (από ελέγχους που έγιναν τον Ιανουάριο του 2010 σε 15.000 επιχειρήσεις, εντοπίστηκε ότι το 25% των εργαζομένων δουλεύουν ανασφάλιστοι.). Και αισθάνομαι την αμηχανία μου να μεγεθύνεται καθώς αισθάνομαι ότι αρκετοί δεν δίνουν -ακόμη και σήμερα!- δεκάρα τσακιστή για τό κατά πόσον παρηγάγαμε το εισόδημα το οποίο δαπανούμε. Επίσης, φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν αρκετοί συμπολίτες και συμπατριώτες που θα εύχονταν να ήταν στην θέση των αγοραστών ΙΧ (ιδιαίτερα των πολυτελών) , χωρίς μάλιστα το αποκτηθέν εισόδημα να προέρχεται από προηγηθείσα εργασία και χωρίς να χρειάζεται να δηλωθεί.
Λύπη και αμηχανία.
Ομως, οσες φορές κι αν ένοιωσα και νοιώθω την προαναφερθείσα αμηχανία, ποτέ δεν ξέχασα ότι οφείλω να την ξεπεράσω. Οφείλω να δώσω το προβάδισμα στο Λογικόν (την ανάλυση, την επεξήγηση, την διατύπωση λύσεων) έναντι του Θυμικού (την λύπη μου για τα τεκταινόμενα). Και οφείλω να αγωνίζομαι προκειμένου να εστιάζω στα σημεία των αδυναμιών μας προκειμένου να τις ξεπεράσουμε. Είναι ώρα για δουλειά, προκειμένου να μπορούμε να αγοράσουμε με δικά μας χρήματα αυτά που αγοράζουμε με δανεικά. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου η αίσθηση του χρέους, της ευθύνης και της συνέπειας. ("Επιβάλλετται ευγένεια", όπως μετέφραζαν και οι παλαιότεροι το "noblesse oblige"). Λέω "ζωής και θανάτου" όχι γιατί χωρίς αυτά θα πεθάνουμε. Αλλά γιατί χωρίς αυτές τις αρχές δεν θα έχουμε Ιστορική συνέχεια.
Αντί λοιπόν να προβάλλουμε ισχυρισμούς περί του 2,6% του ΑΕΠ που γίνεται με ...ξένα κόλυβα (και μάλιστα με αυξανόμενο το κόστος του χρήματος και απείρως μεγαλύτερο το κόστος ευκαιρίας), ας δώσουμε την προσοχή μας στην αντίστοιχη αύξηση της εργασίας και της παραγωγής εισοδήματος δια μέσου παραγωγής προϊόντος. Ως εδώ με τα δανεικά.
