"Το νέο μοντέλο της εργασίας
Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα ακολουθούσε ένα «οικονομικό μοντέλο», αυτό μπορεί να περιγραφεί ως εξής: τεράστιος δημόσιος τομέας ο οποίος απασχολούσε το ένα τρίτο του συνόλου των εργαζομένων, λίγες μεγάλες επιχειρήσεις που είχαν κυρίως έναν και μόνο πελάτη, το Δημόσιο, έπαιρναν τις δουλειές και τις ανέθεταν σε υπεργολάβους, ελάχιστες εξαγωγικές επιχειρήσεις και εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολουμένους και μικρομεσαίους. Τα τελευταία χρόνια το «μοντέλο» αυτό εμπλουτίστηκε με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες οι οποίοι εργάζονταν παράνομα, χωρίς ασφάλιση και χωρίς να πληρώνουν φόρους, στη θέση των ελλήνων αγροτών, τεχνιτών, ψαράδων, σερβιτόρων κ.ά., οι οποίοι μετετράπησαν σε μικροεργοδότες- μικροεισοδηματίες.
Το δεύτερο και βασικό χαρακτηριστικό αυτού του «οικονομικού μοντέλου» ήταν ότι το χρήμα στη χώρα έμπαινε από επιδοτήσεις και δανεικά και όχι από εξαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών.
Αυτά ως το 2010 που οι ξένοι δανειστές ανακάλυψαν ότι το ύψος του ελλείμματος και του χρέους μας ήταν πολλαπλάσιο αυτών που τους λέγαμε ότι ήταν και είπαν «δεν πάει άλλο». Οταν κατάλαβαν ότι εμείς μπορεί να ανακοινώσουμε μια πτώχευση που θα εξέθετε παγκοσμίως την Ευρωπαϊκή Ενωση, θα έθετε σε κίνδυνο το ευρώ και θα οδηγούσε σε τεράστιες ζημιές το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, αποφάσισαν να «μας σώσουν» για να διασωθούν οι ίδιοι. Ετσι λοιπόν μας χρηματοδοτούν με ελάχιστα χρήματα, ίσα ίσα να πληρώνουμε τους τόκους που τους χρωστάμε, και μας οδηγούν σε μια «εσωτερική πτώχευση» ώσπου να μας αναγκάσουν να αλλάξουμε μοντέλο.
Ποιο όμως θα είναι το νέο μοντέλο;
Το μοντέλο της εργασίας, όπως το ονομάζει παλαίμαχος τραπεζίτης (από τους σοφότερους της πιάτσας). Στο νέο αυτό μοντέλο θα υπάρχουν δύο ειδών εργασίες: αυτή των μεταναστών Ελλήνων στο εξωτερικό (των μορφωμένων αυτή τη φορά και όχι των εργατών όπως στη δεκαετία του ΄50) και των Ελλήνων που θα παραμείνουν εδώ. Οι δεύτεροι θα παραμείνουν αυτοαπασχολούμενοι και μεγάλο μέρος του πληθυσμού θα απασχολείται στις υπηρεσίες, στον τουρισμό και στη γεωργία, διότι βιομηχανία δεν πρόκειται να υπάρξει.
Είναι προφανές ότι για να γίνουν όλα αυτά θα πρέπει πρώτα να σηκωθούμε από τους καναπέδες και τα καφενεία- πράγμα που θα γίνει όταν πια πειστούμε ότι δεν υπάρχει επιστροφή στο παλιό μοντέλο και όταν πάψουν οι πολιτικοί να παίζουν με ψεύτικες υποσχέσεις στους αφελείς ψηφοφόρους τους. Και αφού σηκωθούμε από τους καναπέδες και τα καφενεία, θα γίνουμε και ανταγωνιστικοί διότι δεν θα μπορούμε να επιβιώσουμε αν δεν γίνουμε.
Πώς θα γίνουμε όμως ανταγωνιστικοί όταν υπάρχουν φθηνότεροι τουριστικοί προορισμοί και με πολύ καλύτερο επίπεδο υπηρεσιών ή όταν υπάρχουν πολύ φθηνότερα αγροτικά προϊόντα από άλλες αναπτυσσόμενες χώρες;
Η απάντηση είναι ότι θα στοχεύσουμε στο υψηλότερο μέρος της αγοράς, δηλαδή στα υψηλά εισοδήματα καταναλωτών, και θα τους προσφέρουμε καλύτερες υπηρεσίες και πολύ υψηλότερης ποιότητας αγροτικά προϊόντα από αυτά που προσφέρουμε σήμερα. Οποιος δεν το κάνει αυτό δεν θα επιβιώσει.
Προσωπικά εγώ πιστεύω ότι ο παλαίμαχος τραπεζίτης που τα λέει αυτά θα δικαιωθεί. Και το πιστεύω διότι πριν από περίπου δώδεκα χρόνια μου έλεγε ότι σε δέκα χρόνια θα ζήσουμε αυτά ακριβώς που ζούμε σήμερα. Τυχαίο";
Μια παρατήρηση επί του άρθρου: σαφώς και ορισμένες από τις παρατηρήσεις που αναφέρονται είναι ορθές. Παρ' όλα ταύτα θα ήθελα να σημειώσω στον αγαπητό παλαίμαχο τραπεζίτη ότι, δεδομένης της λειτουργίας του χρήματος και της τραπεζικής ως ακρογωνιαίου λίθου της οικονομικής δραστηριότητας, ένα σημαντικότατο μέρος της σημερινής κατάστασης και των προβλέψεών του για την μελλοντική κατάσταση οφείλεται στην δραστηριότητα (με πολλά-πολλά εισαγωγικά) των τραπεζών. Το να κουνάς το δάχτυλο είναι εύκολο. Το να μιλάς για το τί οφείλουν να κάνουν οι άλλοι για να γίνουν ανταγωνιστικοί είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να παραδεχθείς την προσωπική ευθύνη που σου αναλογεί από συγκεκριμένες αποφάσεις σου (π.χ., το να έχεις εγκαθιδρύσει ένα σύστημα αντιαναπτυξιακών δανειοδοτήσεων από επιταγές "ευκολίας" και να επαναπαύσαι στο σίγουρο επιτόκιο). Το δύσκολο είναι να κοιτάς πώς θα γίνεις εσύ πιο ανταγωνιστικός και πιο παραγωγικός. Το δύσκολο είναι Το δύσκολο είναι να χαράξεις στρατηγικές, να επιλέξεις τακτικές, να βρεις τρόπους και μεθόδους προκειμένου να ενισχύσεις την επιχειρηματική δραστηριότητα. Και το ζητούμενο είναι να να μην κοιμάσαι τα βράδυα, έως ότου βρεις πρακτικό τρόπο να ενισχύσεις την ανάπτυξη.
Το δεύτερο και βασικό χαρακτηριστικό αυτού του «οικονομικού μοντέλου» ήταν ότι το χρήμα στη χώρα έμπαινε από επιδοτήσεις και δανεικά και όχι από εξαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών.
Αυτά ως το 2010 που οι ξένοι δανειστές ανακάλυψαν ότι το ύψος του ελλείμματος και του χρέους μας ήταν πολλαπλάσιο αυτών που τους λέγαμε ότι ήταν και είπαν «δεν πάει άλλο». Οταν κατάλαβαν ότι εμείς μπορεί να ανακοινώσουμε μια πτώχευση που θα εξέθετε παγκοσμίως την Ευρωπαϊκή Ενωση, θα έθετε σε κίνδυνο το ευρώ και θα οδηγούσε σε τεράστιες ζημιές το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, αποφάσισαν να «μας σώσουν» για να διασωθούν οι ίδιοι. Ετσι λοιπόν μας χρηματοδοτούν με ελάχιστα χρήματα, ίσα ίσα να πληρώνουμε τους τόκους που τους χρωστάμε, και μας οδηγούν σε μια «εσωτερική πτώχευση» ώσπου να μας αναγκάσουν να αλλάξουμε μοντέλο.
Ποιο όμως θα είναι το νέο μοντέλο;
Το μοντέλο της εργασίας, όπως το ονομάζει παλαίμαχος τραπεζίτης (από τους σοφότερους της πιάτσας). Στο νέο αυτό μοντέλο θα υπάρχουν δύο ειδών εργασίες: αυτή των μεταναστών Ελλήνων στο εξωτερικό (των μορφωμένων αυτή τη φορά και όχι των εργατών όπως στη δεκαετία του ΄50) και των Ελλήνων που θα παραμείνουν εδώ. Οι δεύτεροι θα παραμείνουν αυτοαπασχολούμενοι και μεγάλο μέρος του πληθυσμού θα απασχολείται στις υπηρεσίες, στον τουρισμό και στη γεωργία, διότι βιομηχανία δεν πρόκειται να υπάρξει.
Είναι προφανές ότι για να γίνουν όλα αυτά θα πρέπει πρώτα να σηκωθούμε από τους καναπέδες και τα καφενεία- πράγμα που θα γίνει όταν πια πειστούμε ότι δεν υπάρχει επιστροφή στο παλιό μοντέλο και όταν πάψουν οι πολιτικοί να παίζουν με ψεύτικες υποσχέσεις στους αφελείς ψηφοφόρους τους. Και αφού σηκωθούμε από τους καναπέδες και τα καφενεία, θα γίνουμε και ανταγωνιστικοί διότι δεν θα μπορούμε να επιβιώσουμε αν δεν γίνουμε.
Πώς θα γίνουμε όμως ανταγωνιστικοί όταν υπάρχουν φθηνότεροι τουριστικοί προορισμοί και με πολύ καλύτερο επίπεδο υπηρεσιών ή όταν υπάρχουν πολύ φθηνότερα αγροτικά προϊόντα από άλλες αναπτυσσόμενες χώρες;
Η απάντηση είναι ότι θα στοχεύσουμε στο υψηλότερο μέρος της αγοράς, δηλαδή στα υψηλά εισοδήματα καταναλωτών, και θα τους προσφέρουμε καλύτερες υπηρεσίες και πολύ υψηλότερης ποιότητας αγροτικά προϊόντα από αυτά που προσφέρουμε σήμερα. Οποιος δεν το κάνει αυτό δεν θα επιβιώσει.
Προσωπικά εγώ πιστεύω ότι ο παλαίμαχος τραπεζίτης που τα λέει αυτά θα δικαιωθεί. Και το πιστεύω διότι πριν από περίπου δώδεκα χρόνια μου έλεγε ότι σε δέκα χρόνια θα ζήσουμε αυτά ακριβώς που ζούμε σήμερα. Τυχαίο";
Μια παρατήρηση επί του άρθρου: σαφώς και ορισμένες από τις παρατηρήσεις που αναφέρονται είναι ορθές. Παρ' όλα ταύτα θα ήθελα να σημειώσω στον αγαπητό παλαίμαχο τραπεζίτη ότι, δεδομένης της λειτουργίας του χρήματος και της τραπεζικής ως ακρογωνιαίου λίθου της οικονομικής δραστηριότητας, ένα σημαντικότατο μέρος της σημερινής κατάστασης και των προβλέψεών του για την μελλοντική κατάσταση οφείλεται στην δραστηριότητα (με πολλά-πολλά εισαγωγικά) των τραπεζών. Το να κουνάς το δάχτυλο είναι εύκολο. Το να μιλάς για το τί οφείλουν να κάνουν οι άλλοι για να γίνουν ανταγωνιστικοί είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να παραδεχθείς την προσωπική ευθύνη που σου αναλογεί από συγκεκριμένες αποφάσεις σου (π.χ., το να έχεις εγκαθιδρύσει ένα σύστημα αντιαναπτυξιακών δανειοδοτήσεων από επιταγές "ευκολίας" και να επαναπαύσαι στο σίγουρο επιτόκιο). Το δύσκολο είναι να κοιτάς πώς θα γίνεις εσύ πιο ανταγωνιστικός και πιο παραγωγικός. Το δύσκολο είναι Το δύσκολο είναι να χαράξεις στρατηγικές, να επιλέξεις τακτικές, να βρεις τρόπους και μεθόδους προκειμένου να ενισχύσεις την επιχειρηματική δραστηριότητα. Και το ζητούμενο είναι να να μην κοιμάσαι τα βράδυα, έως ότου βρεις πρακτικό τρόπο να ενισχύσεις την ανάπτυξη.
