Οπως διαβάζουμε στο "Βήμα":
"Συγχωροχάρτι για την Goldman Sachs
Με τίμημα 550 εκατ. δολάρια και με τις ευλογίες της κυβέρνησης Ομπάμα ο αμερικανικός επενδυτικός κολοσσός «καθάρισε» από το μεγάλο σκάνδαλο εξαπάτησης των πελατών του
Την καημένη την Goldman Sachs... Οπως σίγουρα θα διαβάσατε τις τελευταίες ημέρες, το αμερικανικό επενδυτικό μεγαθήριο απογοήτευσε, λέει, τους επενδυτές του, σημειώνοντας το δεύτερο τρίμηνο του έτους «βoυτιά» 82% στα κέρδη, λόγω της σημαντικής υποχώρησης των εσόδων από δραστηριότητες επενδυτικής τραπεζικής, αλλά και εξαιτίας του προστίμου των 550 εκατ. δολαρίων που επέβαλε η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ (SΕC).
Με συγκίνηση διαβάζει κανείς ότι τα καθαρά κέρδη του χρηματοοικονομικού κολοσσού συρρικνώθηκαν σε «μόλις» 613 εκατ. δολάρια ή 78 σεντ ανά μετοχή, έναντι 3,4 δισ. δολαρίων ή 4,93 δολάρια ανά μετοχή το δεύτερο τρίμηνο του 2009- απογοητεύοντας αναλυτές και επενδυτές, οι οποίοι σε δημοσκόπηση του Βloomberg εμφανίζονταν να περιμένουν κέρδη περίπου 2 δολαρίων ανά μετοχή- και παρασύροντας, για λίγο έστω, σε αρνητικό έδαφος τον Dow. Τα έσοδά της, πάλι, υποχώρησαν σε «μόλις» 8,84 δισ. δολάρια, 34% χαμηλότερα σε σχέση με πέρυσι και 31% χαμηλότερα σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο. Τη χειρότερη εικόνα παρουσίασε ο τομέας επενδυτικής τραπεζικής- η «ατμομηχανή» της θρυλικής κερδοφορίας της-, καθώς τα έσοδα από πράξεις στις αγορές εμπορευμάτων και νομισμάτων υποχώρησαν σε 4,4 δισ. δολάρια από 6,8 δισ. δολάρια το αντίστοιχο διάστημα του 2009 και 7,39 δισ. δολάρια το πρώτο τρίμηνο. Ακόμη και στον ελληνικό Τύπο, που θα έπρεπε πια να είναι πιο υποψιασμένος, διαβάσαμε θλιμμένα δημοσιεύματα για αυτή την κάθετη μείωση των κερδών- λες και μισό δισ. ευρώ καθαρά κέρδη σε ένα τρίμηνο είναι καμιά καταστροφή. Ορισμένα δημοσιεύματα οικονομικών ενθέτων και εφημερίδων, μάλιστα, δεν έκρυβαν την αποστροφή τους για το «πρόστιμο-ρεκόρ» που επεβλήθη στην Goldman την προηγούμενη εβδομάδα, στο πλαίσιο του ντροπιαστικού (για την πρώτη...) συμβιβασμού της Ουάσιγκτον με την Goldman: όπως διαβάζουμε χαρακτηριστικά σε ένα από αυτά, «ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της αμερικανικής τράπεζας, Λόιντ Μπλανκφάιν, καλείται τώρα να αποκαταστήσει την εικόνα της Goldman μετά τη δίωξή της από τη SΕC».
Αιδώς, Αργείοι! Τα 550 εκατ. δολάρια που συμφώνησε να πληρώσει η μεγάλη τράπεζα στο πλαίσιο του συμβιβασμού με τη SΕC, εκ των οποίων τα 250 εκατ. δολάρια θα επιστραφούν στους ζημιωθέντες επενδυτές και τα υπόλοιπα 300 εκατ. δολάρια θα καταβληθούν στο υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ, μπορεί να ακούγονται τεράστιο ποσό στους αδαείς, αλλά στην πραγματικότητα- όπως εύκολα μπορείτε να διαπιστώσετε από τα παραπάνω στοιχεία- αντιπροσωπεύουν λιγότερο από δύο εβδομάδες τζίρο για το συγκεκριμένο μεγαθήριο. Σε αντάλλαγμα, η Goldman, και η εγκληματική της ηγεσία, κάνει μακροβούτι στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, από όπου αναδύεται άσπιλη και αμόλυντη, αθώα περιστερά. Δεν πρόκειται για κόλαφο, ούτε καν για ράπισμα, αλλά μάλλον για χάδι- ένα χάδι που, όπως θα δούμε παρακάτω, έχει σαφείς πολιτικές αποχρώσεις.
Η κορυφή του παγόβουνου
Η κατηγορία για την οποία είχε παραπεμφθεί η Goldman τον περασμένο Απρίλιο αφορούσε απάτη ύψους τουλάχιστον 2 δισ. δολαρίων σε βάρος των ίδιων της των πελατών, η οποία είχε πραγματοποιηθεί το 2007: σε αγαστή συνεργασία με το hedge fund του μεγαλοκερδοσκόπου Τζον Πόλσον, η Goldman έσπρωχνε τους πελάτες της να επενδύσουν δισεκατομμύρια στο δομημένο προϊόν Αbacus, παρουσιάζοντάς το ως σίγουρη πηγή υψηλής κερδοφορίαςενώ γνώριζε (όπως γνωρίζουμε πλέον ξεκάθαρα από την εσωτερική αλληλογραφία των στελεχών της) ότι ήταν συνδεδεμένο με επισφαλή, τοξικά στεγαστικά δάνεια και ότι όσοι το αγόραζαν σύντομα θα έκλαιγαν τα λεφτά τους, καθώς η αγορά κατοικίας των ΗΠΑ κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος- συμπαρασύροντας ταχύτατα την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία.
Το Αbacus ήταν μόνον η κορυφή του παγόβουνου: η πραγματική αξία της υπόθεσης είναι ότι ρίχνει φως στον μηχανισμό συστηματικής εξαπάτησης και υπονόμευσης που οδήγησε την ανθρωπότητα στη μεγαλύτερη οικονομική κρίση μετά το 1929- έναν μηχανισμό που φέρει από πάνω ως κάτω τα «αποτυπώματα» της Goldman, της αγαπημένης τράπεζας της κυβέρνησης Μπους, αλλά και άλλων επενδυτικών μεγαθηρίων της Γουόλ Στριτ, του λονδρέζικου Σίτι, και- για να μην ξεχνιόμαστε- της Φραγκφούρτης, των Παρισίων και της Ζυρίχης, όπου χτυπά η καρδιά του παγκόσμιου χρέους. Ακόμη και από τη στοιχειώδη έρευνα της SΕC, ψήγματα της οποίας είδαν το φως της δημοσιότητας στη θυελλώδη ακρόαση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Γερουσίας πριν από λίγους μήνες, προέκυψαν σαφέστατες ενδείξεις, αν όχι και αποδείξεις, για την ξεκάθαρη ενοχή της Goldman και των ομογάλακτων μεγαθηρίων (σε συνεργασία πάντα με τα funds και τις αγέλες των οίκων αξιολόγησης), όσον αφορά όχι μόνο το ξέσπασμα, αλλά και τη συστηματική εκμετάλλευση της κρίσης, που καταπίνει αυτή τη στιγμή ολόκληρες κοινωνίες- με την Ελλάδα να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του εκτελεστικού αποσπάσματος.
«Γην και ύδωρ» στη Γουόλ Στριτ
Η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση Ομπάμα προχώρησε στον συγκεκριμένο συμβιβασμό θα πρέπει βέβαια να μας οδηγήσει και σε ένα ευρύτερο πολιτικό συμπέρασμα- ιδιαίτερα σε μια στιγμή όπου πολλοί αναλυτές και στις δύο πλευρές, αργυρώνητοι ή άσχετοι, συνεχίζουν να ραίνουν με μύρα την περίφημη «χρηματοπιστωτική μεταρρύθμιση», που πρόσφατα υπέγραψε σε νόμο ο αμερικανός ηγέτης, παρουσιάζοντάς τη σαν άγριο μαστίγωμα των κακών τραπεζιτών κ.ά. Στην πραγματικότητα, ο συμβιβασμός αυτός είναι πλήρως εναρμονισμένος με τα υπόλοιπα οικονομικά πεπραγμένα της συγκεκριμένης κυβέρνησης, που μέσα σε 18 μήνες έδωσε κυριολεκτικά «γην και ύδωρ» στη Γουόλ Στριτ: η «λυπητερή» της «διάσωσης» των τραπεζών μέσω του προγράμματος ΤΑRΡ, το οποίο ξεκίνησε ο Μπους και επεξέτεινε ο Ομπάμα, ξεπέρασε ήδη το 1 τρισ. δολάρια, ενώ η «χρηματοπιστωτική μεταρρύθμιση», ύστερα από το εντατικό «μαγείρεμα» του τραπεζικού λόμπι (και τους διαδοχικούς εκβιασμούς των τριών Ρεπουμπλικανών γερουσιαστών, αλλά και αρκετών διαπλεκόμενων Δημοκρατικών συναδέλφων τους, χωρίς τις ψήφους των οποίων δεν θα περνούσε ποτέ από την Ανω Βουλή των ΗΠΑ), απέμεινε ουσιαστικά ένα άδειο κέλυφος, ένα συνονθύλευμα ημιμέτρων.
Στον τελικό νόμο δεν υπήρχε ούτε η εισφορά 19 δισ. δολαρίων προς τις μεγάλες- και ένοχες- τράπεζες, που υπήρχε στο σχέδιο που ψήφισε το Κογκρέσο, ούτε ο πλήρης διαχωρισμός εμπορικών και επενδυτικών δραστηριοτήτων και ο αυστηρός έλεγχος στα hedge funds και στην αγορά παραγώγων που προβλεπόταν αρχικά. Αντίθετα, περιλήφθηκε την τελευταία στιγμή η θεσμοποίηση της ad hoc, το 2008, «διάσωσης» των «τοξικών» τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων. Γι΄ αυτό άλλωστε και ο Ρας Φάινγκολντ, ο Δημοκρατικός επικεφαλής της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων που πριν από μερικούς μήνες εξευτέλισε δημόσια τον Μπλανκφάιν και τα στελέχη του, με αφορμή την υπόθεση του Αbacus, αρνήθηκε κατηγορηματικά να το ψηφίσει...
Αbacus όπως... Ελλάδα
Την ίδια ακριβώς μεταχείριση που επεφύλαξε στους αγοραστές του Αbacus, ενός δομημένου ενυπόθηκου προϊόντος της κατηγορίας CDΟ (Collateralized Debt Οbligation), προσέφερε η Goldman και στην Ελλάδα, στην Ιταλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες- «ψήνοντας» διαδοχικές κυβερνήσεις τους να καμουφλάρουν το συνεχώς αυξανόμενο χρέος τους σε δομημένα προϊόντα για να μπουν στην ΟΝΕ, ενώ την ίδια στιγμή πόνταραν στη χρεοκοπία τους μέσω της παντελώς αδιαφανούς αγοράς των ασφαλίστρων κινδύνου CDS (Credit Default Swaps). Μόνο η κατάληξη αλλάζει: το modus operandi του εγκλήματος παραμένει το ίδιο.
Από αυτή την άποψη ο συμβιβασμός της προπερασμένης Παρασκευής υπήρξε ένα από τα πλέον οικονομικά και αποδοτικά «κουκουλώματα» στην τραπεζική ιστορία. Με μισό μόλις δισεκατομμύριο η Goldman εξασφάλισε την πλήρη ατιμωρησία της ηγεσίας της αποφεύγοντας την πιθανότητα μιας δημόσιας δίκης όπου όλες αυτές οι ενοχλητικές λεπτομέρειες μπορεί να έβγαιναν στο φως. Για την ακρίβεια, το βασικό στοιχείο του συμβιβασμού είναι ότι απαγορεύει την περαιτέρω δικαστική ή υπηρεσιακή διερεύνηση του θέματος και απαλλάσσει την Goldman (και φυσικά τον συνένοχό της Πόλσον) από κάθε ευθύνη. Το «ντιλ» με τον παλιό της γνώριμο υπουργό Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ (φωτογραφία), δεξί χέρι του κεντρικού τραπεζίτη Μπεν Μπερνάνκι στη Fed πριν από την εκλογή Ομπάμα, πρωταγωνιστή στη «διάσωση» της ΑΙG αλλά και στην κατάρρευση της Lehman Βrothers και ως εκ τούτου βασικό υπεύθυνο για την καταστροφή των subprime δανείων και τη σημερινή κρίση, της επιτρέπει άλλωστε να παραστήσει πως όλα ήταν ένα λάθος, μια κακή στιγμή- και ας πιάστηκε κυριολεκτικά με το όπλο στο χέρι και εκατομμύρια θύματα στα πόδια της. Απολαύστε τη διατύπωση της ίδιας της Goldman: «Το προσωπικό της SΕC ολοκλήρωσε την έρευνά του για μια σειρά άλλα ενυπόθηκα προϊόντα τύπου CDΟ της Goldman Sachs και δεν αναμένεται να αξιώσει οποιαδήποτε πρόσθετη αποζημίωση σε βάρος της Goldman Sachs ή οποιουδήποτε από τους εργαζομένους σε αυτήν»!
