Διαβάζω το ακόλουθο άρθρο του "Βήματος":
"Πέραμα: Ωρα μηδέν...
Οι πλοιοκτήτες έχουν βάλει ρότα για την Τούζλα της Τουρκίας- Πολλές συναφείς με τον κλάδο επιχειρήσεις έχουν κλείσει, ενώ οι εργαζόμενοι συνολικά έχουν μειωθεί κατά 50% και κάθονται
Το 2000 στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος υπήρχαν 1.083 επιχειρήσεις που ανέπτυσσαν άμεσα δραστηριότητα στις επισκευαστικές και μετασκευαστικές εργασίες. Γύρω από αυτές τις επιχειρήσεις υπήρχαν, σύμφωνα με συντηρητικούς υπολογισμούς, άλλες περίπου 1.200 μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που τους παρείχαν κάθε είδους υπηρεσίες. Από γρήγορο φαγητό ως σίδηρο, ηλεκτρόδια και ό,τι άλλο χρειαζόταν ο κλάδος.
Αμεσα στον κλάδο απασχολούνταν την περίοδο του 2000 περίπου 12.000 εργαζόμενοι και ο ετήσιος κύκλος εργασιών της, και πάλι με συντηρητικούς υπολογισμούς, άγγιζε τα 8 δισ. δολάρια ετησίως.
Το 2004, οπότε και για πρώτη φορά ενεργοποιείται το Μητρώο Επιχειρήσεων της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, καταγράφονται 680 επιχειρήσεις οι οποίες σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία μπορούν να αναπτύσσουν δραστηριότητα στον κλάδο. Το 2004 τα μαύρα σύννεφα στη ζώνη δεν έχουν κάνει ακόμη για τα καλά την εμφάνισή τους. Στην πραγματικότητα όμως ο τελικός αριθμός εκείνων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επιχειρούν στο Πέραμα είναι μεγαλύτερος των 680. Αν και είναι παράνομοι, εν τούτοις καταφέρνουν να εργαστούν χρησιμοποιώντας ως κέλυφος επιχειρήσεις που είναι εντός του Μητρώου.
Σύμφωνα όμως με τα επίσημα νούμερα της περιόδου εκείνης, ο αριθμός των εργαζομένων έχει μειωθεί κατά το ήμισυ. Ετσι μέσα σε τέσσερα χρόνια, από το 2000 ως και το 2004, σχεδόν 400 επιχειρήσεις έχουν διακόψει τη δραστηριότητά τους και ταυτόχρονα έχουν χαθεί περί τις 6.000 θέσεις εργασίας.
Την περασμένη Τετάρτη, 21 Ιουλίου, στο Μητρώο της ζώνης ήταν εγγεγραμμένες 380 επιχειρήσεις. Σε αυτές τις 380 επιχειρήσεις δυνητικά μπορούν να απασχοληθούν 5.000 εργαζόμενοι. Το ποσοστό της ανεργίας όμως την εβδομάδα που πέρασε άγγιζε το 90% και πλέον.
Είναι ζήτημα αν από αυτούς τους 5.000- εν δυνάμει- εργαζομένους απασχολούνταν την περασμένη εβδομάδα σε διάφορες εργασίες περισσότεροι από 300 με 500.
Εδώ και σχεδόν 20 μήνες καμία μεγάλη δουλειά που θα έδινε μια, προσωρινή έστω, ανάσα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη δεν έχει έρθει στο Πέραμα. Η εκδοχή της κρίσης που επηρεάζει, μεταξύ άλλων, και τη ζώνη δεν ευσταθεί στην περίπτωσή της, καθώς η ναυτιλία δεν αντιμετωπίζει τόσο σοβαρά προβλήματα που να είναι ικανά να απαντήσουν στο μέγα ερώτημα: Πού πήγαν τα πλοία;
Η πλέον λογική απάντηση είναι ότι το κόστος των εργασιών αυτών έχει αποκτήσει πλέον άλλο νόημα για έναν διαχειριστή πλοίου. Τα προηγούμενα χρόνια επέλεγε το Πέραμα ακόμη και όταν γνώριζε ότι θα πληρώσει περισσότερα γιατί το πρώτο που σκεφτόταν ήταν να φέρει το πλοίο στην πατρίδα ώστε να δουλέψουν και εδώ οι άνθρωποι.
Σήμερα ο φόβος μιας νέας παρατεταμένης κρίσης αποτρέπει τέτοιου είδους «πολυτελείς» σκέψεις και έτσι το κόστος των εργασιών αποκτά μια νέα διάσταση και λαμβάνεται πλέον πολύ σοβαρά υπόψη από τις ναυτιλιακές εταιρείες.
Το δεύτερο σημείο όπου μπορεί κανείς να εντοπίσει δισταγμούς εκ μέρους των διαχειριστών αφορά την εργασιακή ειρήνη. Στη πραγματικότητα αυτοί που φέρνουν τα πλοία τους στη ζώνη Περάματος δεν ξέρουν πότε και πώς θα τα πάρουν πίσω.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Στη ζώνη εδώ και πολλές δεκαετίες έχει αναπτυχθεί ένα υβρίδιο μιας επιχειρηματικότητας που εξελίσσεται με πολιτικούς όρους τους οποίους επιβάλλει το Συνδικάτο Μετάλλου.
Τι συμβαίνει;
Ο γενικός γραμματέας της Ενωσης Ναυπηγοεπισκευαστών Πειραιά και συνεχιστής μιας από τις ιστορικότερες επιχειρήσεις του κλάδου κ. Α. Φωτεινάκης , απαντώντας στην ερώτηση του «Βήματος»για την επόμενη ημέρα της ζώνης που, κατά γενική ομολογία, βιώνει μια από τις πιο ισχυρές κρίσεις στην ιστορία της, επισημαίνει ότι κατά τη γνώμη του η κρίση είναι τεχνητή.
«Κάποιοι», αναφέρει, «για κάποιους λόγους που δεν γνωρίζουμε δεν θέλουν ναυπηγική βιομηχανία στην Ελλάδα. Για τον κλάδο μας η ερήμωση και το αβέβαιο μέλλον των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά αποτελούν ένα καίριο χτύπημα».
«Αυτή η κρίση δεν είναι η κρίση των πατεράδων μας. Και άλλες φορές πέρασε κρίση η ζώνη, αλλά όχι όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα». Το πρόβλημα κατά τη γνώμη του εντοπίζεται στην πλήρη απουσία κάθε έννοιας ανταγωνιστικότητας στον κλάδο. «Οι έλληνες εφοπλιστές έχουν χάσει πλέον την εμπιστοσύνη τους,αφού ούτε το κόστος μας είναι ανταγωνιστικό και τώρα πια ούτε και οι χρόνοι μας» συμπληρώνει.
Η πολιτεία σταθερά απούσα
Στο ερώτημα του τι ακριβώς συμβαίνει ο κ. Δ. Μεταξάς, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εργοδοτικών Ενώσεων Επιχειρήσεων Ναυπήγησης και Επισκευής Πλοίων Πειραιά, αναφέρει ότι το πρώτο και μείζον ζήτημα αφορά το ότι η πολιτεία είναι απούσα.
«Εδώ και σχεδόν 20 χρόνια», λέει ο κ. Μεταξάς, «είμαστε σε συζητήσεις για το πρόβλημα και κατά συνέπεια οι υποδομές έχουν μείνει πίσω. Εμείς όλα αυτά τα χρόνια δηλώνουμε τα προβλήματά μας στην Πολιτεία. Εκείνη όμως είναι ανύπαρκτη, όπως ανύπαρκτος είναι και ο ΟΛΠ. Το 1995 έγινε μια προσπάθεια με τα γνωστά 26 σημεία, που και πάλι δεν μπόρεσε να επιλύσει παρά μόνο το 30% του προβλήματος». Το επόμενο σοβαρό θέμα που θέτει ο ίδιος αφορά τις σχέσεις των επιχειρηματιών του κλάδου με τους συνδικαλιστές.
«Εχουμε ξεφύγει», λέει, «από την έννοια του συνδικαλισμού και έχουμε πάει στην πολιτική της. Αυτό που πρέπει να γίνει άμεσα είναι η σύσταση επιτροπής που θα έχει πάρει εντολή από τα αρμόδια υπουργεία ώστε να κάνει πράξη αυτό που πρέπει να κάνει για την επιβίωση του χώρου».
Πού πήγαν τα πλοία;
Σύμφωνα με τους επιχειρηματίες κ.. κ. Π.Δελλή, Ι.Κατωπόδη και Χρ. Τσαλικόπουλο που αναπτύσσουν δραστηριότητα στις επισκευές και μετασκευές πλοίων εδώ και πολλά χρόνια, ο Νο 1 ένα ανταγωνιστής της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης Περάματος είναι η Τουρκία και συγκεκριμένα η ναυπηγοεπισκευαστική βάση της Τούζλα, η οποία βρίσκεται μία ώρα έξω από την Κωνσταντινούπολη.
Οπως λέει ο κ. Δελλής, «δεν μιλάμε πλέον για μια καταστροφή που είναι καθ΄ οδόν. Η καταστροφή έχει ήδη καταφθάσει και έχει στρογυλλοκάτσει στο Πέραμα εδώ και πολύ καιρό.Αυτοί που νομίζουν ότι η κατάσταση είναι με κάποιον τρόπο ελεγχόμενη κάνουν μεγάλο λάθος» λέει και συμπληρώνει ότι «έχουμε πλέον καταστραφεί. Εχουμε να δούμε δουλειά εδώ και περισσότερο από 18 μήνες και είναι πραγματικά οδυνηρό να βλέπεις τεράστιες μονάδες στο Πέραμα άδειες».
Οπως αναφέρει ο κ. Τσαλικόπουλος, το κόστος της εργατοώρας στην Τούζλα δεν ξεπερνά τα 85 δολάρια για οκτάωρη εργασία. Το αντίστοιχο κόστος στην Ελλάδα κινείται σε επίπεδα άνω των 210 ευρώ την ώρα για εξάωρη εργασία.
Σε επίπεδο τεχνογνωσίας αναφέρει ότι «τώρα πια οι Τούρκοι όχι μόνο δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τους Ελληνες,αλλά έχουν πραγματοποιήσει και τέτοιες επενδύσεις σε εξοπλισμούς και μηχανήματα που εμείς εδώ ούτε μπορούμε να φανταστούμε» , επισημαίνοντας ότι «δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Τούρκοι όχι μόνο επισκευάζουν και μετασκευάζουν πλοία, αλλά ναυπηγούν και πλοία εδώ και πολλά χρόνια».
Με τον κ. Τσαλικόπουλο συμφωνεί και ο κ. Κατωπόδης, ο οποίος επέστρεψε πριν από λίγο καιρό από την Τούζλα, όπου συνόδευε ένα πλοίο, ελληνικών συμφερόντων, το οποίο πήγε στην περιοχή για να εκτελέσει επισκευαστικές εργασίες.
«Για να καταλάβετε τη διαφορά μεταξύ της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης Περάματος με την Τούζλα,αρκεί να σας πω ότι το πλοίο που συνόδευσα εκεί, αρχικά είχε έρθει στο Πέραμα με εκτεταμένα και σοβαρά προβλήματα. Ο διαχειριστής του όμως προτίμησε να ναυλώσει ρυμουλκά και να το ταξιδέψει μιάμιση ημέρα μακριά για να το πάει στην Τουρκία αντί να το αφήσει στο Πέραμα. Από αυτό και μόνο καταλαβαίνει κανείς πόσο ανταγωνιστική ήταν η τιμή των Τούρκων».
«Αυτά που έχω δει στην Τούζλα αλλά και αλλού στην Τουρκία», τονίζει ο κ. Τσαλικόπουλος, «με έχουν κάνει να τρομάξω και να αναρωτηθώ αν είναι πλέον δυνατόν να επιβιώσει η ζώνη Περάματος από αυτή την πίεση που δέχεται από την Τουρκία. Πολύ φοβάμαι», καταλήγει, «ότι δεν θα τα καταφέρει».
Θα ήθελα να πω πολλά. Προς το παρόν περιορίζομαι στον τίτλο της ανάρτησης αυτής και σε μια επισήμανση: Η δυστυχία σχεδόν πάντα δείχνει ότι υπάρχει ένας δρόμος που δεν ακολουθήθηκε.
